شهید محمدرضا نیک نام ده
شهید محمدرضا نیک نام ده تاریخ تولد :1346/09/11 تاریخ شهادت : 1365/02/29 محل شهادت : نامشخص محل آرامگاه :مازندران - نور - نیک نام ده
زندگی نامه
شهید محمدرضا نیك نام ده، فرزند چهارم خانواده ای متدین در صبحی دل انگیز در تاریخ 1346/09/11 در محله خواجه نظام الملك تهران چشم به جهان گشود. پدرش خیاط بود. تحصیلات خود را در مدرسه ای در خیابان حشمتیه تا سوم راهنمایی گذراند و سپس ترك تحصیل كرد. در جریان انقلاب در تظاهرات با سن و سال كمی كه داشت و جثه كوچك و قد كوتاهش شركت می‌كرد و بسیار علاقمند پیروزی انقلاب بود. گاهی به كارگری در سراجی (كیف سازی) می‌رفت. او هم در زمینه درس و مدرسه استعداد داشت و هم در كیف سازی مهارت. او فردی مومن، اهل نماز و روزه، مذهبی و هیئتی بود از دیگر خصوصیات این شهید گرامی مهربانی، آینده نگری، احترام به والدین و بزرگترها، غیرتمند، استقلال طلب، دلسوز و فداكار بود. شهید نیک نام ده پس از پیروزی انقلاب مدتی با برادر بزرگترش در كمیته فعالیت داشت و سپس برای رفتن به خدمت اقدام كرد كه به علت سن کم او را نپذیرفتند در حالی كه جنگ تحمیلی شروع شده بود و او به این بهانه می‌خواست به جبهه برود. پس از یك سال مجدداً اقدام كرد و دفترچه گرفت كه البته 14 ماه مهلت اعزام داشت اما او پس از 2 ماه و پس از سفری 3 روزه به مشهد و زیارت علی بن موسی الرضا (علیه السلام) به سربازی رفت. 3 ماه آموزشی را در سلماس ارومیه گذراند و سپس به پیرانشهر اعزام شد. حدود یك ماه در جبهه دلاورانه جنگید و سرانجام در تاریخ 1365/02/29 در عملیات والفجر 9 همزمان با نهم رمضان به علت اصابت تركش خمپاره به بدن در منطقه حاج عمران به درجه رفیع شهادت نائل گشت. وصیت نامه با عرض سلام و درود فراوان به امام زمان (عجل الله فرجه) و نایب بر حقش امام خمینى و درود و سلام بر گلگون كفنان جبهه هاى حق بر باطل و اسیران و جانبازان جنگ تحمیلى. با عرض سلام و سلامتى فراوان به پدر و مادر عزیزم و همچنین برادران و خواهرام. پدر عزیز و مادر مهربانم! مادرى كه با زحمتى بسیار نهال آرزویت را پروراندى و آرزو داشتى كه روزى در كنار نهالت استراحتى كنى، حال وقت آن رسیده كه امانت خود را به خداى خویش هدیه كنى. غرض از نوشتن این ورقه این است كه حرف خود را در كنار همسنگرم و دور از شما خانواده ام گفته باشم و خطى به یادگار گذاشته باشم. در این ساعت كه براى شما نامه مى نویسم در كنار همسنگرم هستم و در حالى كه چند لحظه پیش به من درجه پرافتخار داده اند و از این بابت خوشحال هستم. ولى این درجه برایم كافى نیست و مى خواهم به مقام بالاترى برسم و در تلاش هستم از شما خانواده مى خواهم كه هر چه ناراحتى و كم لطفى از این جانب دیده اى مرا ببخشید و حلالم كنید و بیش از این ناراحت سرباز خود نباشید؛ چون من داوطلبانه به استقبال شهادت مى روم و دیدار ما به قیامت رسیده است. از شما مى خواهم كه از كلیه دوستان و آشنایان از طرف من حلالیت مرا بخواهید. تقاضاى من از خدایم این است كه یا شهادت نصیبم گرداند یا زیارت، جز این آرزویى ندارم كه شهادت شیرین ترین مرگ هاست. و از تو اى همسنگر عزیزم تقاضا دارم تا بعد از اجراى مراسم این نامه را در پیش خود نگاه دارى و بعد از آن تقدیم بدارى. در خاتمه عرضى ندارم جز پیروزى و سعادت. امام عزیزمان را تنها نگذارید و دعاى بسیارى براى رزمندگان خط شكن بكنید. به امید پیروزى رزمندگان جبهه هاى غرب و جنوب محمدرضا نیك نام 1365/02/29[۱]
