نبعه: تفاوت بین نسخه‌ها
Beiranvand97 (بحث | مشارکتها) |
Kheyri9803 (بحث | مشارکتها) (←مسافت روستای نبعه تانام یادمان مسافت از یادمان(km)) |
||
| (یک نسخهٔ متوسط توسط کاربر دیگری نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | تپه‌های رملی نبعه در شمال شهر بستان و دو کیلومتری شمال‌غرب چزابه قرار دارد و ارتفاع مرتفع‌ترین آنها حدود 65 متر است. | + | تپه‌های رملی نبعه در شمال شهر [[بستان]] و دو کیلومتری شمال‌غرب [[چزابه]] قرار دارد و ارتفاع مرتفع‌ترین آنها حدود 65 متر است. |
| سطر ۱۳: | سطر ۱۳: | ||
| − | تپه‌های نبعه تا اجرای عملیات طریق‌القدس همچنان در اشغال دشمن باقی ماند. در آستانه عملیات فتح‌المبین در 17/11/1360 نیروهای عراقی با هدف به تأخیر انداختن عملیات فتح‌المبین با حمله به تنگه چزابه حدود سیصدمتر در عمق مواضع خودی رخنه کردند و پس از ده روز گلوله‌باران منطقه درصدد برآمدند تا منطقه دارالشیاع ـ منطقه‌ی بازی که تانک و پیاده می‌تواند در آن عمل کند ـ را دور زده و به پشت مواضع رزمندگان نفوذ کنند. دشمن در این اقدام توانست سه تپه مسلط بر منطقه در نبعه را که دارای ارزش نظامی بود تصرف کند. | + | تپه‌های نبعه تا اجرای [[عملیات طریق‌القدس]] همچنان در اشغال دشمن باقی ماند. در آستانه [[عملیات فتح‌المبین]] در 17/11/1360 نیروهای عراقی با هدف به تأخیر انداختن عملیات فتح‌المبین با حمله به تنگه چزابه حدود سیصدمتر در عمق مواضع خودی رخنه کردند و پس از ده روز گلوله‌باران منطقه درصدد برآمدند تا منطقه دارالشیاع ـ منطقه‌ی بازی که [[تانک]] و پیاده می‌تواند در آن عمل کند ـ را دور زده و به پشت مواضع رزمندگان نفوذ کنند. دشمن در این اقدام توانست سه تپه مسلط بر منطقه در نبعه را که دارای ارزش نظامی بود تصرف کند. |
| − | رزمندگان برای بازپس گیری این تپه‌ها پاتک محدودی را اجرا کردند و موفق شدند علاوه بر آنها حدود یک کیلومتر پیش‌روی کنند اما دشمن آن یک کیلومتر را دوباره تصرف کرد و تا اجرای عملیات مولای متقیان (ع) در تاریخ 1/12/1360 وضعیت در نبعه هیچ تغییری نیافت. | + | رزمندگان برای بازپس گیری این تپه‌ها پاتک محدودی را اجرا کردند و موفق شدند علاوه بر آنها حدود یک کیلومتر پیش‌روی کنند اما دشمن آن یک کیلومتر را دوباره تصرف کرد و تا اجرای [[عملیات مولای متقیان (ع)]] در تاریخ 1/12/1360 وضعیت در نبعه هیچ تغییری نیافت. |
| − | در این عملیات و در محور تپه‌های | + | در این عملیات و در محور [[تپه‌های نبعه]]، دو [[گردان]] به فرماندهی [[شهید مصطفی ردانی‌پور]] از [[سپاه]] به طرزی غافل‌گیرانه از پشت مواضع دشمن وارد عمل شده و با تصرف [[خاکریز]] اولیه دشمن، تنگه چزابه را به طور موقت آزاد نمودند. |
| − | از آنجا که حرکت نیروهای رزمی و زرهی در رمل سخت و غیر ممکن است لذا ارتش عراق گمان نمی‌کرد نیروهای ایرانی بتوانند از محور نبعه عملیاتی را سازماندهی کنند. چراکه در غرب ارتفاعات میشداغ تا نوار مرزی تپه‌های رملی وسیعی وجود داشت که عبور از آنها بدون تجهیزات یا اقدامات جاده‌سازی، بسیار مشکل بود. | + | از آنجا که حرکت نیروهای رزمی و زرهی در رمل سخت و غیر ممکن است لذا [[ارتش عراق]] گمان نمی‌کرد نیروهای ایرانی بتوانند از محور نبعه عملیاتی را سازماندهی کنند. چراکه در غرب ارتفاعات میشداغ تا نوار مرزی تپه‌های رملی وسیعی وجود داشت که عبور از آنها بدون تجهیزات یا اقدامات جاده‌سازی، بسیار مشکل بود. |
| − | لیکن رزمندگان اسلام در جریان عملیات طریق‌القدس نبرد چزابه و عملیات والفجر مقدماتی توانستند از آن عبور کنند و به دشمن یورش برند. به طور کلی گرفتن این عارضه حساس در طول جنگ به معنای تسلط کامل بر شرق تنگه چزابه بود و نیروهای مهاجم از شمال این تپه‌ها می‌توانستند تنگه چزابه را دور زده و به شمال بستان دست یابند. | + | لیکن رزمندگان اسلام در جریان عملیات طریق‌القدس نبرد چزابه و [[عملیات والفجر مقدماتی]] توانستند از آن عبور کنند و به دشمن یورش برند. به طور کلی گرفتن این عارضه حساس در طول جنگ به معنای تسلط کامل بر شرق تنگه چزابه بود و نیروهای مهاجم از شمال این تپه‌ها می‌توانستند تنگه چزابه را دور زده و به شمال بستان دست یابند. |
| سطر ۴۷: | سطر ۴۷: | ||
کتاب اطلس جغرافیای حماسی، ص 162 ـ 163 | کتاب اطلس جغرافیای حماسی، ص 162 ـ 163 | ||
| + | ==نگارخانه تصاویر== | ||
| + | <gallery> | ||
| + | |||
| + | Image:1.jpg | ||
| + | Image:2.jpg | ||
| + | |||
| + | </gallery> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۶ آبان ۱۳۹۸، ساعت ۱۲:۴۷
تپه‌های رملی نبعه در شمال شهر بستان و دو کیلومتری شمال‌غرب چزابه قرار دارد و ارتفاع مرتفع‌ترین آنها حدود 65 متر است.
اطراف این تپه‌ها دشت وسیعی از شن‌های روان قرار دارد و جنس زمین این منطقه به گونه‌ای است که در مواقع خشکی بسیار نرم و به هنگام بارندگی‌های شدید و مواقعی که رودخانه‌ها طغیان می‌کنند، به صورت گل چسبنده و باتلاقی است و حرکت افراد و خودروها را در خارج از جاده محدود و کند می‌کند. عملاً حرکات نیروهای عمل کننده در این مناطق محدود و متکی به جاده است. به هنگام خشکی حرکت در تپه‌های رملی به سختی مقدور است و برای عبور از این مناطق به تمهیدات و تجهیزات ویژه نیاز است.
با شروع جنگ، دشمن این تپه‌ها را اشغال کرد و برای تسلط بر منطقه بر روی آن سنگرهای کمین احداث کرد.
تپه‌های نبعه تا اجرای عملیات طریق‌القدس همچنان در اشغال دشمن باقی ماند. در آستانه عملیات فتح‌المبین در 17/11/1360 نیروهای عراقی با هدف به تأخیر انداختن عملیات فتح‌المبین با حمله به تنگه چزابه حدود سیصدمتر در عمق مواضع خودی رخنه کردند و پس از ده روز گلوله‌باران منطقه درصدد برآمدند تا منطقه دارالشیاع ـ منطقه‌ی بازی که تانک و پیاده می‌تواند در آن عمل کند ـ را دور زده و به پشت مواضع رزمندگان نفوذ کنند. دشمن در این اقدام توانست سه تپه مسلط بر منطقه در نبعه را که دارای ارزش نظامی بود تصرف کند.
رزمندگان برای بازپس گیری این تپه‌ها پاتک محدودی را اجرا کردند و موفق شدند علاوه بر آنها حدود یک کیلومتر پیش‌روی کنند اما دشمن آن یک کیلومتر را دوباره تصرف کرد و تا اجرای عملیات مولای متقیان (ع) در تاریخ 1/12/1360 وضعیت در نبعه هیچ تغییری نیافت.
در این عملیات و در محور تپه‌های نبعه، دو گردان به فرماندهی شهید مصطفی ردانی‌پور از سپاه به طرزی غافل‌گیرانه از پشت مواضع دشمن وارد عمل شده و با تصرف خاکریز اولیه دشمن، تنگه چزابه را به طور موقت آزاد نمودند.
از آنجا که حرکت نیروهای رزمی و زرهی در رمل سخت و غیر ممکن است لذا ارتش عراق گمان نمی‌کرد نیروهای ایرانی بتوانند از محور نبعه عملیاتی را سازماندهی کنند. چراکه در غرب ارتفاعات میشداغ تا نوار مرزی تپه‌های رملی وسیعی وجود داشت که عبور از آنها بدون تجهیزات یا اقدامات جاده‌سازی، بسیار مشکل بود.
لیکن رزمندگان اسلام در جریان عملیات طریق‌القدس نبرد چزابه و عملیات والفجر مقدماتی توانستند از آن عبور کنند و به دشمن یورش برند. به طور کلی گرفتن این عارضه حساس در طول جنگ به معنای تسلط کامل بر شرق تنگه چزابه بود و نیروهای مهاجم از شمال این تپه‌ها می‌توانستند تنگه چزابه را دور زده و به شمال بستان دست یابند.
مسافت روستای نبعه تانام یادمان مسافت از یادمان(km)
بستان 24
شهدای چزابه 40
جنگل عقمر 52
کتاب اطلس جغرافیای حماسی، ص 162 ـ 163
