شهید محمد اسماعیل صالحی: تفاوت بین نسخه‌ها
Kheyri9803 (بحث | مشارکتها) (←خاطرات) |
Jafari9809 (بحث | مشارکتها) |
||
| (۲ نسخه‌های متوسط توسط ۲ کاربران نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱۴: | سطر ۱۴: | ||
مزار شهید قزوین - قزوین - شترک ماخورین-بخش رودبار شهر | مزار شهید قزوین - قزوین - شترک ماخورین-بخش رودبار شهر | ||
==زندگي نامه== | ==زندگي نامه== | ||
| − | صالحی، محمداسماعیل: دوم آذر | + | صالحی، محمداسماعیل: دوم آذر [[۱۳۴۶]]، در روستای شترک‌ماخورین از توابع شهر [[قزوین]] به دنیا آمد. پدرش حسن، کشاورز بود و مادرش رخشنده نام داشت. تا سوم متوسطه درس خواند. به عنوان [[سرباز ارتش]] در [[جبهه]] حضور یافت. دوم آذر [[۱۳۶۶]]، در [[حاج‌عمران عراق]] بر اثر اصابت [[ترکش]] به پا و گردن، شهید شد. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است. |
==خاطرات== | ==خاطرات== | ||
| − | زینب صالحی، خواهر شهید: چند روزی از شهادت برادرم، محمد اسماعیل صالحی نگذشته بود که یکی از همرزمان شهید به منزل ما آمد، او با خود کاپشن شهید را به همراه داشت و مقداری پول که از او قرض گرفته بود، وضع آشفته ای داشت و خودش می گفت: تا آخرین لحظه های شهادت با برادرم بوده است، اصرار کردیم که نحوه ی شهادت او را برایمان تعریف کند و در حالی که چشمانش پر از اشک بود، گفت: آن روز عملیات شروع شده بود و ما با کمبود نیرو و سلاح مواجه بودیم، رژیم بعث عراق هم از بالا و پایین با ما مقابله می کرد. چندین ساعت مقاومت کردیم، در این مقاومت خیلی از بچه های ما زخمی و شهید شدند. بر اثر فشار دشمن، فرمانده ی ما به اسارت بعثیون در آمد و وقتی بچه ها بی فرمانده شدند، در روحیه ی آنها تاثیرات منفی بسیاری گذاشت. رزمندگان در سطح منطقه پراکنده شده بودند و هر کس به سویی می رفت، در همین حال محمد اسماعیل را دیدم که زخمی شده و درد می کشد، ما پنج ۶ نفری بودیم، خودمان را به زور به تخته سنگی رساندیم، گرسنگی امانمان را بریده بود، کوله پشتی ها را زمین گذاشته و نان و پنیری را که به همراه داشتیم خوردیم. در حال خوردن نان و پنیر بودیم که محمد اسماعیل متوجه جا ماندن اسلحه اش در منطقه شد، بلند شد و گفت: من باید بروم اسلحه ام را بیاورم. من هر چه به او اصرار کردم که نرو، گفت: نمی شود، باید بروم و اسلحه ام را بیاورم تا به دست عراقی ها نیفتد، این را گفت و رفت، هنوز چند قدمی از ما دور نشده بود که خمپاره ای به کنار ایشان افتاد، که ما فقط فریاد یا زهرای محمد اسماعیل را شنیدیم و به دلیل تیراندازی های شدیدی که در آن محوطه انجام می شد امکان جلو رفتن ما نبود. چند ساعتی صبر کردیم تا نیروهای کمکی رسیدند، آنها که آمدند به محل حادثه رفته و با بدن سرد و بی جان او روبرو شدیم، خون زیادی از او رفته بود، یک پایش قطع شده و از ناحیه گلو هم تیر خورده بود. | + | زینب صالحی، خواهر شهید: چند روزی از شهادت برادرم، محمد اسماعیل صالحی نگذشته بود که یکی از همرزمان شهید به منزل ما آمد، او با خود کاپشن شهید را به همراه داشت و مقداری پول که از او قرض گرفته بود، وضع آشفته ای داشت و خودش می گفت: تا آخرین لحظه های شهادت با برادرم بوده است، اصرار کردیم که نحوه ی شهادت او را برایمان تعریف کند و در حالی که چشمانش پر از اشک بود، گفت: آن روز [[عملیات]] شروع شده بود و ما با کمبود نیرو و سلاح مواجه بودیم، رژیم بعث عراق هم از بالا و پایین با ما مقابله می کرد. چندین ساعت مقاومت کردیم، در این مقاومت خیلی از بچه های ما زخمی و شهید شدند. بر اثر فشار دشمن، فرمانده ی ما به اسارت بعثیون در آمد و وقتی بچه ها بی فرمانده شدند، در روحیه ی آنها تاثیرات منفی بسیاری گذاشت. رزمندگان در سطح منطقه پراکنده شده بودند و هر کس به سویی می رفت، در همین حال محمد اسماعیل را دیدم که زخمی شده و درد می کشد، ما پنج ۶ نفری بودیم، خودمان را به زور به تخته سنگی رساندیم، گرسنگی امانمان را بریده بود، کوله پشتی ها را زمین گذاشته و نان و پنیری را که به همراه داشتیم خوردیم. در حال خوردن نان و پنیر بودیم که محمد اسماعیل متوجه جا ماندن [[اسلحه]] اش در منطقه شد، بلند شد و گفت: من باید بروم اسلحه ام را بیاورم. من هر چه به او اصرار کردم که نرو، گفت: نمی شود، باید بروم و اسلحه ام را بیاورم تا به دست عراقی ها نیفتد، این را گفت و رفت، هنوز چند قدمی از ما دور نشده بود که [[خمپاره]] ای به کنار ایشان افتاد، که ما فقط فریاد یا زهرای محمد اسماعیل را شنیدیم و به دلیل تیراندازی های شدیدی که در آن محوطه انجام می شد امکان جلو رفتن ما نبود. چند ساعتی صبر کردیم تا نیروهای کمکی رسیدند، آنها که آمدند به محل حادثه رفته و با بدن سرد و بی جان او روبرو شدیم، خون زیادی از او رفته بود، یک پایش قطع شده و از ناحیه گلو هم تیر خورده بود.<ref>[[ http://khatesorkh.ir/index.php?martyr_id=2133|سایت خط سرخ]]</ref> |
| − | |||
==نگارخانه تصاویر== | ==نگارخانه تصاویر== | ||
<gallery> | <gallery> | ||
| − | Image: | + | Image:شهید محمد اسماعیل 1.jpg |
| − | Image: | + | Image:شهید محمد اسماعیل 2.jpg |
| − | Image: | + | Image:شهید محمد اسماعیل 3.jpg |
| + | Image:شهید محمد اسماعیل 4.jpg | ||
| + | Image:شهید محمد اسماعیل 5.jpg | ||
| + | Image:شهید محمد اسماعیل 7.jpg | ||
| + | Image:شهید محمد اسماعیل 8.jpg | ||
| + | Image:شهید محمد اسماعیل 9.jpg | ||
| + | Image:شهید محمد اسماعیل.jpg | ||
</gallery> | </gallery> | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references /> | ||
| + | == رده‌ها == | ||
| + | {{ترتیب‌پیش‌فرض:محمد_اسماعیل_صالحی}} | ||
| + | [[رده: شهدا]] | ||
| + | [[رده: شهدای دفاع مقدس]] | ||
| + | [[رده: شهدای ایران]] | ||
| + | [[رده: شهدای استان قزوین]] | ||
| + | [[رده: شهدای شهرستان رودبار]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ بهمن ۱۳۹۸، ساعت ۰۹:۱۱
نام محمد اسماعیل صالحی
نام پدر حسن
نام مادر رخشنده
محل شهادت حاج عمران
محل تولد قزوین - شترک ماخورین تاریخ تولد ۱۳۴۶/۰۹/۰۲
محل شهادت حاج عمران تاریخ شهادت ۱۳۶۶/۰۹/۰۲
استان محل شهادت - شهر محل شهادت -
وضعیت تاهل مجرد درجه نظامی
تحصیلات سوم متوسطه رشته -
عملیات سال تفحص
محل کار بنیاد تحت پوشش
مزار شهید قزوین - قزوین - شترک ماخورین-بخش رودبار شهر
زندگي نامه
صالحی، محمداسماعیل: دوم آذر ۱۳۴۶، در روستای شترک‌ماخورین از توابع شهر قزوین به دنیا آمد. پدرش حسن، کشاورز بود و مادرش رخشنده نام داشت. تا سوم متوسطه درس خواند. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. دوم آذر ۱۳۶۶، در حاج‌عمران عراق بر اثر اصابت ترکش به پا و گردن، شهید شد. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.
خاطرات
زینب صالحی، خواهر شهید: چند روزی از شهادت برادرم، محمد اسماعیل صالحی نگذشته بود که یکی از همرزمان شهید به منزل ما آمد، او با خود کاپشن شهید را به همراه داشت و مقداری پول که از او قرض گرفته بود، وضع آشفته ای داشت و خودش می گفت: تا آخرین لحظه های شهادت با برادرم بوده است، اصرار کردیم که نحوه ی شهادت او را برایمان تعریف کند و در حالی که چشمانش پر از اشک بود، گفت: آن روز عملیات شروع شده بود و ما با کمبود نیرو و سلاح مواجه بودیم، رژیم بعث عراق هم از بالا و پایین با ما مقابله می کرد. چندین ساعت مقاومت کردیم، در این مقاومت خیلی از بچه های ما زخمی و شهید شدند. بر اثر فشار دشمن، فرمانده ی ما به اسارت بعثیون در آمد و وقتی بچه ها بی فرمانده شدند، در روحیه ی آنها تاثیرات منفی بسیاری گذاشت. رزمندگان در سطح منطقه پراکنده شده بودند و هر کس به سویی می رفت، در همین حال محمد اسماعیل را دیدم که زخمی شده و درد می کشد، ما پنج ۶ نفری بودیم، خودمان را به زور به تخته سنگی رساندیم، گرسنگی امانمان را بریده بود، کوله پشتی ها را زمین گذاشته و نان و پنیری را که به همراه داشتیم خوردیم. در حال خوردن نان و پنیر بودیم که محمد اسماعیل متوجه جا ماندن اسلحه اش در منطقه شد، بلند شد و گفت: من باید بروم اسلحه ام را بیاورم. من هر چه به او اصرار کردم که نرو، گفت: نمی شود، باید بروم و اسلحه ام را بیاورم تا به دست عراقی ها نیفتد، این را گفت و رفت، هنوز چند قدمی از ما دور نشده بود که خمپاره ای به کنار ایشان افتاد، که ما فقط فریاد یا زهرای محمد اسماعیل را شنیدیم و به دلیل تیراندازی های شدیدی که در آن محوطه انجام می شد امکان جلو رفتن ما نبود. چند ساعتی صبر کردیم تا نیروهای کمکی رسیدند، آنها که آمدند به محل حادثه رفته و با بدن سرد و بی جان او روبرو شدیم، خون زیادی از او رفته بود، یک پایش قطع شده و از ناحیه گلو هم تیر خورده بود.[۱]
نگارخانه تصاویر
