شهیدحسین ایزدی: تفاوت بین نسخه‌ها
Fazayemajazi (بحث | مشارکتها) |
جز (Salehi98 صفحهٔ شهید حسین ایزدی را به شهیدحسین ایزدی منتقل کرد) |
||
| (۵ نسخه‌های متوسط توسط ۲ کاربران نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | نام: حسین ایزدی | |
تاریخ تولد :1340/10/01 | تاریخ تولد :1340/10/01 | ||
تاریخ شهادت : 1360/06/11 | تاریخ شهادت : 1360/06/11 | ||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
| − | شهید حسین ایزدی در سال 1340 | + | شهید حسین ایزدی در سال 1340 متولد شد و در زندگی پیر دلسوخته و مهربانی رضا شاکر شکوفایی بر پا نمود و بزمی شیرین و دلنشین برای اهل خانواده ی خدایی فراهم کرد. پدر دانه های شکر را در سجاده کاشت و مادر تسبیح سپاس را به چرخش در آورد خداوند حسین را به قریه ی ایزد خواست از توابع آباده هدیه کرد. رضا که آثار عبودیت و بندگی خدا از سر و رویش می بارید و نشانه های اخلاص در چشم های نافذش جریان داشت، حسین از جان بهتر را در میان جان گرفت و مادر حسین دامن پر از دعا و صفا و رضایش را گاهواره ی تکامل او قرار داد و هر دو همت و طاقت را به میدان آوردند تا ناز دانه ی خود را نازنین جوان بپرورند. حسین در مدرسه پای نهاد و الفبای معرفت را استقبال کرد او عاشق دانستن بود ولی مشکلات نگذاشتند که ادامه دهد و به همان پایان مدرک ابتدایی بسنده کرد. وارستگی خانواده ی ایزدی حسین را به گونه ای به اجتماع تحویل داد که سرافرازی را برای همه به ارمغان آورد. حسین در پوییدن مکارم اخلاقی زبان زد بود و اخلاق عملی او نیر کار سازی خودش را داشت. حسین با خدا و نماز و راز و نیاز انسی همیشگی داشت و در برابر عبودیت خداوند همه چیز را کوچک می دید. او در مسیر انقلاب سری پر شور و دلی لبریز از عشق داشت از روزی که در سال 1356 تنور انقلاب داغ شد در میان این آتش قرا گرفت تا هم از گرمای وجود امام جان گیرد و هم جان مایه ای برای راه انقلاب بپردازد. حسین بالنده و قوی در میدان حضور داشت و او امر روح الله را با جان اطاعت می کرد و رسم دلدادگی را به کمال می رسانید. او لباس سربازی را با وجود خود زینت بخشید و در روزهای آغازین جنگ روزهای پایانی خدمت خود را پشت سر گذاشت. شور انقلابی حسین، یک لحظه از او جدا نمی شد. برای او سرباز خانه و مسجد و خیابان فرق نمی کرد. حفظ نظام برایش از زندگی با ارزش تر بود. او این را در عمل ثابت کرده بود. حسین در شهریور ماه سال 1360 به زیارت حبیب رفت و دل های دردمند را بی طبیب گذاشت. <ref>[http://ajashohada.ir/Home/MartyrDetails/2627/%D8%B4%D9%87%DB%8C%D8%AF-%D8%AD%D8%B3%D9%86-%D8%A7%DB%8C%D8%B2%D8%AF%DB%8C سایت شهدای ارتش]</ref> |
==پانویس ها== | ==پانویس ها== | ||
<references /> | <references /> | ||
| − | |||
| − | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ مهر ۱۳۹۸، ساعت ۱۶:۲۵
نام: حسین ایزدی تاریخ تولد :1340/10/01 تاریخ شهادت : 1360/06/11
زندگینامه
شهید حسین ایزدی در سال 1340 متولد شد و در زندگی پیر دلسوخته و مهربانی رضا شاکر شکوفایی بر پا نمود و بزمی شیرین و دلنشین برای اهل خانواده ی خدایی فراهم کرد. پدر دانه های شکر را در سجاده کاشت و مادر تسبیح سپاس را به چرخش در آورد خداوند حسین را به قریه ی ایزد خواست از توابع آباده هدیه کرد. رضا که آثار عبودیت و بندگی خدا از سر و رویش می بارید و نشانه های اخلاص در چشم های نافذش جریان داشت، حسین از جان بهتر را در میان جان گرفت و مادر حسین دامن پر از دعا و صفا و رضایش را گاهواره ی تکامل او قرار داد و هر دو همت و طاقت را به میدان آوردند تا ناز دانه ی خود را نازنین جوان بپرورند. حسین در مدرسه پای نهاد و الفبای معرفت را استقبال کرد او عاشق دانستن بود ولی مشکلات نگذاشتند که ادامه دهد و به همان پایان مدرک ابتدایی بسنده کرد. وارستگی خانواده ی ایزدی حسین را به گونه ای به اجتماع تحویل داد که سرافرازی را برای همه به ارمغان آورد. حسین در پوییدن مکارم اخلاقی زبان زد بود و اخلاق عملی او نیر کار سازی خودش را داشت. حسین با خدا و نماز و راز و نیاز انسی همیشگی داشت و در برابر عبودیت خداوند همه چیز را کوچک می دید. او در مسیر انقلاب سری پر شور و دلی لبریز از عشق داشت از روزی که در سال 1356 تنور انقلاب داغ شد در میان این آتش قرا گرفت تا هم از گرمای وجود امام جان گیرد و هم جان مایه ای برای راه انقلاب بپردازد. حسین بالنده و قوی در میدان حضور داشت و او امر روح الله را با جان اطاعت می کرد و رسم دلدادگی را به کمال می رسانید. او لباس سربازی را با وجود خود زینت بخشید و در روزهای آغازین جنگ روزهای پایانی خدمت خود را پشت سر گذاشت. شور انقلابی حسین، یک لحظه از او جدا نمی شد. برای او سرباز خانه و مسجد و خیابان فرق نمی کرد. حفظ نظام برایش از زندگی با ارزش تر بود. او این را در عمل ثابت کرده بود. حسین در شهریور ماه سال 1360 به زیارت حبیب رفت و دل های دردمند را بی طبیب گذاشت. [۱]
