شهید حسین رضایی متولد بجنورد: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانش‌نامه فرهنگ ایثار , جهاد و شهادت
پرش به: ناوبری، جستجو
(پانویس)
سطر ۱: سطر ۱:
نام : حسین‌
 
  
محل تولد : بجنورد
+
{{جعبه اطلاعات افراد نظامی
 
+
|نام فرد                = حسین رضایی
نام خانوادگی : رضایی‌
+
|تصویر                  = jpg12 KBInsert link
 
+
|توضیح تصویر            =
تاریخ شهادت : 1362/05/02
+
|ملیت                  = [[پرونده:پرچم ایران.png|22px]] ایرانی
 
+
|شهرت                  =
نام پدر : غلامرضا مکان شهادت : کامیاران
+
|دین و مذهب            = [[مسلمان]]، [[شیعه]]
 
+
|تولد                  =  [[ بجنورد]]
تحصیلات : نامشخص منطقه شهادت :
+
|شهادت                 = [[ ۱۳۶۲/۵/۲]]
 
+
|وفات                  =
شغل : یگان خدمتی :
+
|مرگ                    =
 
+
|محل دفن                =
گروه مربوط : گروهی برای این شهید ثبت نشده است .
+
|مفقود                  = 
 
+
|جانباز                =
نوع عضویت : سایر شهدا مسئولیت : رزمنده‌
+
|اسارت                  =
 
+
|نیرو                  =
گلزار :
+
|یگانهای خدمت          =
 +
|طول خدمت              =
 +
|درجه                  =
 +
|سمت‌ها                  = رزمنده 
 +
|جنگ‌‌ها                  = [[جنگ ایران و عراق]]
 +
|نشان‌های لیاقت          =
 +
|عملیات‌              =
 +
|فعالیت‌ها              =
 +
|تحصیلات                =
 +
|تخصص‌ها                =
 +
|شغل                    =
 +
|خانواده                = نام پدر[[ غلامرضا]]
 +
}}
  
  

نسخهٔ ‏۳۰ فروردین ۱۳۹۹، ساعت ۱۴:۰۱

حسین رضایی
200px
ملیت پرچم ایران.png ایرانی
دین و مذهب مسلمان، شیعه
تولد بجنورد
شهادت ۱۳۶۲/۵/۲
سمت‌ها رزمنده
جنگ‌‌ها جنگ ایران و عراق
خانواده نام پدر غلامرضا


خاطرات

- « خواهرم می گوید : من کوچک بودم و یک روز غروب به قسمتی از روستا که کمی از خانه های روستا دور بود ، رفته بودم ، موقعی که برگشتم ، هوا تقریباً تاریک شده بود . من می ترسیدم که به خانه برگردم . در همین موقع بود که پدرم آمد و به من گفت : دخترم نترس ، من با تو هستم و دستم را گرفت و مرا به خانه آورد . من فکر می کردم که پدرم زنده است و بعد که به خانه آمدیم ، دور و برم را نگاه کردم ، دیدم پدرم نیست و او رفته است .»

- وقتی که پدرم را تشییع کردند و به روستا آوردند ، همگی ما جهت دیدن جنازه اش غسال خانه مسجد روستا رفتیم تا از او خداحافظی کنیم . همگی ما از او خداحافظی کردیم . بعد نوبت به برادر بزرگترم رسید . برادرم می گفتند : وقتی من بالای سر پدر رفتم به همراه من چند نفر دیگر از جمله یکی از عموهایم بود و من پارچه بالای صورت پدر را کنار زدم و به او سلام کردم . ناگهان متوجه شدم ، پدرم چشمانش را باز کرد و تبسمی کرد و دوباره چشمان خود را بست . در این هنگام چند نفر دیگر نیز ناظر این صحنه بودند و این از جمله شیرینترین خاطره ای بود که برادرم برایم نقل کرده است .[۱]

پانویس

  1. سایت یاران رضا