خمپاره خمپاره از یک خرج اصلی و چند خرج کمکی (بسته به دوری و مسافت) درست شده است که پس از انفجار در لوله، آن را پرتاب می‌کند.
بخش های گوناگون: خمپاره از ۳ بخش درست شده‌است: ماسوره: که در بالاست و وظیفه اش ایجاد موج انفجار است. بدنه: که محل قرار گرفتن مواد منفجره است و پس از رسیدن موج از ماسوره بلافاصله ماده ی منفجره درون آن منفجر می‌شود و بدنه به صورت ترکش در می‌آید. پره ی کنترل: که در انتها قرار دارد و کارش پیشبرد گلوله در مسیر مستقیم است. اما نیروی پیش راننده ی خمپاره ۲ مرحله‌ای است که پشت سر هم کار می‌کنند. خرج پرتاب اولیه یا چاشنی ته فشنگی: که شبیه گلوله های تفنگ های شکاری است و در ته خمپاره و وسط پره ی کنترل قرار دارد. خرج پرتاب ثانویه یا خرج پرواز: که دور پره قرار می‌گیرد و بسته به مسافت و زاویه ی خمپاره انداز تعداد آن به هنگام شلیک فرق می‌کند.
کارکرد: هیچ چاشنی ای توانایی پرتاب گلوله ی خود را ندارد. گلوله ی خمپاره نیز از این قاعده مستثنا نیست. گلوله ی خمپاره از نوع نیمه آماده است. چاشنی خمپاره مانند سایر گلوله ها در مرکز انتهای گلوله قرار دارد که پس از گذاشتن و رهایی گلوله در خمپاره انداز (از قسمت پره) ابتدا چاشنی ته فشنگی به سوزن برخورد می‌کند و آتش می‌گیرد و شعله‌های آتش از سوراخ های روی پایه پره خارج شده و خرج های پرتاب ثانوی را آتش می‌زند و بدین سان گلوله تا هدف به پیش می‌رود. انفجار خرج ها باعث تولید گاز شده و این فشار باعث پرتاب گلوله تا مسافت مورد نظر می‌شود. گاه خرج های کمکی به دور خرج اصلی پیچیده می‌شوند. خرج اصلی توان اندکی برای پرتاب گلوله دارد، بنابراین معمولاً از خرج کمکی استفاده می‌شود. تعداد خرج‌های کمکی بستگی به فاصله ی هدف از قبضه خمپاره انداز دارد. البته زاویه خمپاره انداز نقش مهمی در بُرد گلوله دارد.