وصیت نامه
به نام و یاد خدا، و با درود به رهبر كبیر انقلاب اسلامى ایران، حضرت امام خمینى و با درود به روان پاك شهداى اسلام از انقلاب حضرت محمد صلى الله تا انقلاب اسلامى ایران. خدا را شكر مى كنم كه این سعادت را به من داد كه بتوانم در جبهه هاى جنگ حق علیه باطل حضور یابم و بتوانم از دین مبین اسلام و سرزمین مقدس ایران، دفاع كنم. جبهه، واقعا جایى است كه آدم مى تواند با حضرت مهدى (عج)، با حضرت فاطمه زهرا (س) و امام حسین (ع)، دیدار داشته باشد، آنها را درك كند و خودش را بسازد، با چشم دل كرامات الهى را ببیند. من از همه مردم حق جوى ایران مى خواهم كه، امام را تنها نگذارند، همیشه پشتیبان امام باشند، تا ان شاء الله این انقلاب ما به انقلاب جهانى حضرت مهدى (عج) متصل شود. همچنین جبهه ها و مسجد ها را خالى نگذارید، زیرا دشمن هم مى خواهد كه ما این سنگر ها را خالى كنیم تا دفاع ما را در هم بشكند، جبهه و سنگر مسجد، همه نشانه وحدت و همبستگى مردم ما است و با حضور در این سنگر ها، باید به دشمن بفهمانیم كه ما با هم یكدل و یك دست هستیم. همچنین دانش آموزان هم باید سنگر خود، یعنى مدرسه ها را با درس خواندن و تلاش و كوشش پر كنند، و با این كار مشت محكمى به دهان صدام و آمریكا بزنند. اگر من شهید شدم، در راه رضاى حق است و امیدوارم خدا مرا قبول كند و پدر و مادرم، گریه و زارى نكنند، زیرا من در راه هدف مقدسى، شهید مى شوم كه به آن افتخار مى كنم و مرا جوان ناكام نخوانید، زیرا كه با شهادت، به آرزویم دست مى یابم و به كام دل مى‌رسم.[۱]