شهید محمد متوسلی

شهید محمدتوسلی

زندگینامه

آنچه از محمد در اذهان دوستان و همرزمانش باقی مانده، آنقدر مختصر و اندک است ، که چه بسا ممکن است ، بخش بسیار کوچکی از ابعاد وجودی او را نیز روشن نکند. اغلب دوستان وی ، یا به شهادت رسیده اند و یا نشانی از آنان نیست، اما نتوانستیم از این اندک نیز بی تفاوت بگذریم . سال ۱۳۳۳ در "تهران" به دنیا آمد و در هشتم مهر ماه سال ۱۳۵۹ در تنگه گاران – محور مریوان – به دست شقی ترین افراد به شهادت رسید و مقدر این شد ، که چون دیگر همسفران سبکبالش « سیدولی جناب ، غلامرضا قربانی مطلق ، علیرضامهرآیینه ، علیرضاایران دوست ، احمدچراغی ، عثمان فرشته . .. ستاره های درخشان و خیل شهدای گمنام این مرز و بوم باشد .

از محمد توسلی ، بدون ذکری از حاج احمدمتوسلیان نمی توان سخنی گفت. اولین روزهایی که محمد را شناختم در کنار حاج احمد بود. از زمانی که در سپاه خردمند – پشت لانه جاسوسی – از اعضای تیم غلامعلی پیچک بود، تا زمان شهادت محمد، بسیار کم پیش می آمد که این دو از هم جدا باشند. محمد از بچه های با حال خانی آباد بود؛ قد بلند، هیکل ورزیده و چهره جذابی داشت؛ با آن موهای مجعد و در هم بر همش، ریش انبوه و چشمان درشت و نافذش، در همان نگاه اول ، مرا هم شیفته خودش کرد . زیاد طول نکشید که با او صمیمی شدم و فهمیدم در ۱۶ سالگی، پدرش را از دست داده و از آن زمان تنها نان آور خانواده ۵ نفرشان بوده و ضمن کار در مغازه شیشه بری، به درسش هم ادامه داده است و در حال حاضر، دانشجوی رشته عکاسی و طراحی دانشگاه تهران است. برایم تعریف کرد که : در روزهای انقلاب، هنگام پخش اعلامیه و شعار نویسی، بارها تا مرز دستگیری، توسط مامورین شاه پیش رفته و چطور با زحمت از دست آنان فرار کرده و در ایام پس از ورود حضرت امام در درگیری مسلحانه ، با سربازان گارد شاهنشاهی به شدت مجروح شده است. می گفت که از اولین روزهای تشکیل سپاه ، وارد آن شده و در دوره اول،با احمدمتوسلیان آشنا شده است و حسابی با هم رفیق هستند. خیلی به حاج احمد علاقه داشت و از اخلاق و روحیه او تعریف می کرد. یک کلام، عاشقش بود .

در سنندج، بانه، بوکان و پاوه با هم بودیم ، ولی نکته قابل ذکری از آن ایام در خاطرم نیست، الا اینکه ، همیشه به ارتباط تنگاتنگی که بین او و حاج احمد بود، غبطه می خورم . بعد از اینکه حاج احمد برای اولین بار، فرماندهی گروهی از نیروهای سپاه را بر عهده گرفت، محمد حکم دست راست او را داشت تا زمانی که ، از پاوه به سمت مریوان حرکت کردیم . یادم می آید خدا بیامرز، صبح روز شهادتش ، به جنگلهای اطراف نگاهی طولانی کرد و گفت: فلانی، امروز این جنگل ها یک جور عجیبی چشمک می زند. پس از پاکسازی شهر ، حاج احمد فرمانده سپاه مریوان شد و محمد توسلی هم ، مثل همیشه معاون و دست راست او . اولین عملیاتی که پس از استقرار در پاوه، انجام دادیم «عملیات نور یاب» بود. با هدف آزاد سازی قلعه ای به همین نام، فرماندهی این عملیات را محمد برعهده گرفت . فراموش نمی کنم که وقتی بعد از چند ساعت درگیری، روی قله مستقر شدیم، پیاده هایی که با ما بودند، غنائم باقی مانده را روی دوش گرفته و راه افتادند به سمت عقب. محمد عصبانی شد و گفت: کجا راه افتادین؟ الان این لا مذهب ها برمی گردن... هر چه گفت نروید، فایده ای نکرد، می گفتند: ما با برادر احمد هماهنگ کرده ایم، شما قلعه را حفظ کنید، ما باید برویم عقب؛ و رفتند . محمد بیسیم را برداشت و با حاج محمد تماس گرفت، عادت داشت تند تند صحبت کند، با عصبانیت و تندی ، چند تایی تیکه به پیاده ها انداخت و گفت: برادراحمد! این فلان فلان شده ها اومدن پایین، همه چیز را هم برداشتند، با خودشان بردند. گفتند که شما گفتید . حاج احمد هم جوش آورد و داد زد: من نگفتم، الان هم می آیم بالا خدمت این ترسوها می رسم. محمد گفت: نمی خواهد شما بالا بیایید، الان است که ضد انقلاب ، برای پس گرفتن قله با ما درگیر شود، شما پایین بمانی بهتر است، ما هم یک فکری می کنیم. بعد برگشت و رو به ما گفت: چیکار کنیم بچه ها؟ با این وضعیت بمونیم، یا برگردیم پایین؟ سیدرضادستواره ،با بی خیالی گفت: کی حال داره این همه راه را برگرده عقب، می مونیم؛ آخرش یک چیزی می شه دیگه .

در همین حین ، ضد انقلاب ما را زیر آتش گرفت، چند نفری بیرون آمدیم و به طرفشان تیراندازی کردیم. بعد از مدتی ، یک دفعه تیراندازی آنها قطع شد. همانطور که در تاریکی شب حرکت می کردیم، محمد گفت: احتمالا ما را دور زده اند، حواستون حسابی جمع باشه. توی کوه و کمر ، همین طور بدون اینکه حتی جلوی پایمان راببینیم، جلو می رفتیم و گه گاه رگباری به رویشان شلیک می کردیم، در همین حال یکبار دیگر محمد با خنده گفت: راستی بچه ها ! یعنی بهشت اینقدر می ارزه که ما داریم توی این سرما و کوه و کمر دنبالش می گردیم؟ هیچ وقت آن شب را از یاد نخواهم برد. مدتی بعد متوجه شدیم، همان شب، با تیراندازی های ما یکی از سرگردان ضد انقلاب ، به صورت اتفاقی کشته شده و بقیه هم بعد از مرگ او ، فرار کرده اند و ما از خطر محاصره و قتل عام نجات پیدا کرده ایم .

نماز شب خواندن های محمد را فراموش نمی کنم. توی جمع بچه های آن زمان، محمد تنها کسی بود که خیلی نماز شب می خواند و معنویتش از همه بچه ها بیشتر بود. با این حال ، وقتی طی روز او را می دیدی با شوخی کردن و تو سر و کله بچه ها زدن، به همه روحیه می داد؛ توی حیاط سپاه ، دنبال هم می کردیم و مثل بچه ها از در و دیوار بالا می رفتیم. در آن لحظات ، از یاد نمی بردیم که این محمد، همان کسی است که در همه عملیات ها و درگیری ها با ضد انقلاب ، نفر اول ستون است و در اقتدار و روحیه تفاوت چندانی با حاج احمد ندارد. یک دفعه برمی گشت و می گفت: من دلم هوس جوجه سوخاری کرده، بریم دلی از عزا در بیاریم . و در آن ناامنی و خطر حاکم بر کردستان، سه چهار نفری راه می افتادیم از مریوان ، می رفتیم کرمانشاه و به قول محمد جوجه سوخاری را می زدیم تو رگ و بر می گشتیم. محمد بیشتر حقوقش را ، برای خانواده اش می فرستاد و باقی مانده آن را این گونه برای بچه ها خرج می کرد . یکبار پایش مجروح شد و یک بار هم دستش، ولی حاضر به ترک منطقه نمی شد. مادرش هر بار که برمی گشت ، خیلی به او اصرار می کرد که در تهران ماندگار شود ، تا یک دختر خوب برایش پیدا کند و دامادی او را ببیند. او هر بار وعده بازگشت قریب الوقوع خود را می داد. خاطر مادرش را خیلی می خواست و بالاخره، برای این که دل مادرش نشکند، قبول کرد ، اما در آن هنگام حاج احمد از او خواست ، تا یک بار دیگر با هم به مریوان بروند و محمد هم آمد و این بار ...

هر وقت فشار کار خسته اش می کرد و یا از موضوعی عصبانی می شد، اخمهایش را در هم می کشید و می گفت: آه، شیطون می گه همشون رو ول کن برو زن بگیر و خنده ملایمی، صورت پر هیبتش را تلطیف می کرد . زمانی که برای اعضای خانواده اش مشکلی پیش می آمد ، غم وجودش را فرا می گرفت و می گفت: فلانی، اینها دست من به امانت سپرده شده اند، فکر نمی کنم تا به حال ، امانت دار خوبی برایشان بوده باشم . روز های آخر حسابی عوض شده بود. آرامش عجیبی ، در تمام رفتار و اعمالش دیده می شد، یک بار به خودش گفتم: محمد چی شده، نکنه قراره زن بگیری که اینقدر تو خودت هستی؟ و او در پاسخ تنها می خندید . بعد از این محمد را تنها نیمه شب ها ، هنگامی که به آرامی برمی خواست و در گوشه ای نماز می خواند، می دیدم . دائما در حال تردد در محور و سرکشی به نیروها بود، تا اینکه روز هشتم مهر ماه ، قرار شد یک ستون نظامی ، از مریوان به کرمانشاه برود. حاج احمد، محمد را به همراه تعدادی از ارتشی ها و چند نفر از پاسداران برای تامین جاده فرستاد، محمد آن روز ، حال عجیبی داشت، از صبح خنده از لبش محو نشده بود. حرف های عجیبی می زد. حرف هایش دقیق در خاطرم نیست ، اما خوب به یاد دارم که آن روز، هنگام خداحافظی با او، از حرف زدن و شوخی هایش ، نگرانی بی سابقه ای وجودم را فرا گرفت .

یک دفعه هوس کردم او را در آغوش بگیرم و ببوسم، اما خجالت کشیدم و به بوسه ای در پیشانی اش اکتفا کردم. با این وجود، زمانی که خبر کمین زدن به نیروها ، در تنگه گاران و اینکه تعداد شهدا قابل توجه است ، در شهر پیچید، اصلا به فکر محمد و اینکه ممکن است برای او اتفاقی افتاده باشد، نیفتادم . وقتی وانتی ، که حامل شهدا و مجروحین بود سر رسید، خود را به بیمارستان رساندم تا برای تخلیه و انتقال آنان ، کمک کنم. منظره جان سوزی بود. شهدا و مجروحین را با عجله ، روی هم انداخته بودند و خون از قسمت بار وانت سرازیر بود . یک به یک شروع کردیم به انتقال شهدا؛ دو الی سه پیکر بیشتر نمانده بود که متوجه جسم بی جان محمد شدم ، که کف وانت دراز شده و تمام صورت و محاسنش را خون پوشانده بود. روی جسد خم شدم ، تا از اشتباه خود مطمئن شوم ، ولی همان طور خشکم زد ، تا اینکه صدای یکی از برادران مرا به خود آورد. دیگر نتوانستم بایستم و همان جا کف وانت نشستم. نمی دانم چه کسی مرا پایین آورد و برد جلوی در ورودی بیمارستان نشاند، و چه مدت بهت زده سر به دیوار گذاشته بودم. گوشم پر بود از صدای هیاهو و گریه ، که ناگهان کسی در حالی که با دست بر سرش می زد، یا حسین گویان و به سرعت از مقابلم گذشت و وارد بیمارستان شد. حاج احمد بود، برگشت. بلند و محکم گفت: محمد شهید شده. بغضم ترکید . حاج احمد ، همان جا به دیوار تکیه داد و نشست، سرش را میان دستش گرفت و بلند ناله کرد. من برای اولین بار بود ، که گریه او را می دیدم؛ بی پروا هق هق می کرد. به کمک چند نفر از بچه ها بلندش کردیم؛ نمی توانست سر پا بایستد، دائم می گفت: محمد! جواب مادرت را چی بدم . و یک دفعه خودش را از دست ما رها کرد و به سمت سردخانه دوید. هنگامه عجیبی بود، هر کس در گوشه ای ، به دیوار تکیه داده بود و زاری می کرد. احمد دست برد و کشوی سردخانه را بیرون کشید، تمام شهدا را ، به دلیل کمبود جا روی هم گذاشته بودیم و محمد هم در بین آنها بود، دستانش را بر دور آنها حلقه کرد و سرش را روی صورت محمد گذاشت و بلند و سوزناک گریه کرد. همه گرد سردخانه جمع شده بودیم، حتی کردهایی که آنجا بودند ، با دیدن این صحنه به ما پیوستند و همگی با هم اشک می ریختیم. دیگر هیچگاه ندیدم که احمدمتوسلیان ،برای شهادت کسی چنین کاری را تکرار کند. با وجود اینکه ، همیشه به ما تذکر می داد برای شهدا در مقابل مردم محلی گریه نکنیم، آن روز بی ملاحظه، بر پیکر خونین محمد ، نوحه سرایی کرد و اشک ریخت . هنگام خروج از بیمارستان ، چشم حاج احمد به جنازه محمد چهار چشم افتاد. یکی از سرکردگان ضد انقلاب ، که در جریان همین کمین کشته شده بود ، که گوشه حیاط بیمارستان درازش کرده بودند، در حالی که با دستش جلوی دهان و بینی خود را گرفته بود، رفت بالای سر جسد او و نگاهی به آن انداخت، نفرت و انزجار را ، به راحتی می شد از چشمانش خواند، برگشت رو به ما و گفت: اگه کسی جنازه این بی دین را ببرد به سردخانه ای که محمد آنجاست، با من طرف است. ولش کنید همین جا، خوراک سگها شود این بی شرف .

بعد از آن ، هر بار به تهران می آمدیم و به بهشت زهرا می رفتیم، حاج احمد بر مزار محمد می رفت و آرام اشک می ریخت، به خصوص آخرین مرتبه ای که پیش از سفر بی بازگشتش به لبنان ، به بهشت زهرا رفتیم، مدت زیادی در کنار قبر او زانو زد و گریه کرد . حالا هم هر وقت دلم ، برای حاج احمد با محمد تنگ می شود، سری به قطعه ۲۴ می زنم و با محمد درد دل می کنم، شاید احمد هم در کنار او باشد .

خاطرات

• مادر شهید

اینکه پسرم در راه هدفش، که همان راه خدا بود به شهادت رسید، خوشحال می باشم. او از سن کودکی دارای رفتار و اخلاق خوبی بود و وقتی هم که بزرگ شده بود، جوان خیلی پاک و مهربانی بود و هنگامی که پدرش از دنیا رفت، برایم شوهر و فرزند و یار و غمخوار شد و خیلی کمکم می کرد که فقدان پدرش را زیاد حس نکنم. او به ما می گفت: ما باید ، همان راهی را که شهدا پیموده اند طی نماییم، اگر خودمان را پیرو امام حسین می دانیم . او هیچ گاه نمازش ترک نمی شد و در شناساندن اسلام واقعی به ما و دیگران ، سخت فعالیت می کرد .

• سپاه محلی برای لقاالله

او چون که می خواست به اسلام و به این مردم خدمت بیشتری کرده باشد، وارد سپاه شد. او سپاه را جایی برای خودسازی و آماده شدن برای رسیدن به لقاالله می دانست و در این هدف مقدسش پیروز شد . درباره چگونگی شهادت ایشان توضیح دهید . بنا به گفته همرزمانش ، اول غسل شهادت کرد و ساعت ۱۱ صبح ، جهت اعزام به ماموریت ، هنگامی که می خواست سوار ماشین شود، ماشین مورد اصابت آرپی جی هفت قرار گرفت و خودش را سریع جهت سنگر گرفتن ، به بیرون پرت کرد که مزدوران و خائنین به اسلام و این امت مسلمان ، به او امان ندادند و خون سرخش زمین مریوان را گلگون کرد . پیام من این است که ، خانواده های شهدا ناراحت نباشند و بدانند که ، انشاالله با نثار خون این جوانان پاک و با ایمان، اسلام در سراسر دنیا پیروز خواهد شد. و از خدا می خواهم، که نگهدار امام خمینی باشد و انشاالله که سایه امام ، از سر ما کم نشود و همیشه سالم و سلامت باشند .