|
|
| سطر ۱: |
سطر ۱: |
| − | [[پرونده:مهدی باکری 19.jpg|350px|thumb|left|شهید مهدی باکری]] | + | {{جعبه اطلاعات افراد نظامی |
| | + | |نام فرد = مهدی باکری |
| | + | |تصویر = مهدی باکری 18.jpg |
| | + | |توضیح تصویر = |
| | + | |ملیت = [[پرونده:پرچم ایران.png|22px]] ایرانی |
| | + | |شهرت = |
| | + | |دین و مذهب = [[مسلمان]]، [[شیعه]] |
| | + | |تولد = [[زادروزهای ۱۲ فروردین|۱۳۳۳/۰۱/۱۲]] ، [[میاندوآب]] ، [[آذربایجان غربی]] |
| | + | |شهادت = [[الگو:شهدای ۲۵ اسفند|۱۳۶۳/۱۲/۲۵]] ، [[هورالعظیم]] |
| | + | |وفات = |
| | + | |مرگ = |
| | + | |محل دفن = |
| | + | |مفقود = |
| | + | |جانباز = [[عملیات فتح‌المبین|فتح‌المبین]]، از ناحیه چشم{{سخ}}[[عملیات الی بیت‌المقدس|الی بیت‌المقدس]]، از ناحیه کمر{{سخ}}[[عملیات رمضان|رمضان]]، از ناحیه سینه |
| | | | |
| − | == زندگی‌نامه == | + | |اسارت = |
| − | در سال 1333 خداوند مهدی را به خانواده معتقد و با ایمان باکری در شهرستان «میاندوآب» عطا فرمود. مهدی خردسال بود که از نعمت دستان نوازشگر مادر محروم شد. او تحصیلات خود را در ارومیه آغاز کرد و از سال آخر دبیرستان همزمان با شهادت برادرش «[[شهید علی باکری|علی]]» به دست مأمورین [[سازمان امنیت و اطلاعات کشور در رژیم پهلوی|ساواک]] به فعالیت‌های سیاسی علیه [[دوران سلطنت محمدرضا پهلوی|رژیم]] پرداخت. پس از اخذ دیپلم وارد دانشگاه شد و در رشته مهندسی مکانیک کسب علم نمود.
| + | |نیرو = [[پرونده:سپاه پاسداران انقلاب اسلامی.png|22px]] [[سپاه پاسداران]] |
| | + | |یگانهای خدمت = [[لشگر ۳۱ عاشورا]] |
| | + | |طول خدمت = |
| | + | |درجه = [[پرونده:سرلشگر پاسدار - سپاه پاسداران.png|22px]] [[سرلشگر پاسدار]] |
| | + | |سمت‌ها = فرمانده [[لشگر ۳۱ عاشورا]] |
| | + | |جنگ‌‌ها = [[جنگ ایران و عراق]] |
| | + | |نشان‌های لیاقت = |
| | + | |عملیات = [[عملیات ثامن‌الائمه|ثامن‌الائمه]]{{سخ}}[[عملیات الی بیت‌المقدس|الی بیت‌المقدس]]{{سخ}}[[عملیات فتح‌المبین|فتح‌المبین]]{{سخ}}[[عملیات رمضان|رمضان]]{{سخ}}[[عملیات مسلم بن عقیل|مسلم بن عقیل]]{{سخ}}[[عملیات والفجر مقدماتی|والفجر مقدماتی]]{{سخ}}[[عملیات والفجر ۱|والفجر ۱]]{{سخ}}[[عملیات والفجر ۲|والفجر ۲]]{{سخ}}[[عملیات والفجر ۴|والفجر ۴]]{{سخ}}[[عملیات خیبر|خیبر]]{{سخ}}[[عملیات بدر|بدر]] |
| | + | |فعالیت‌ها = |
| | + | |تحصیلات = مهندسی مکانیک |
| | + | |تخصص‌ها = |
| | + | |شغل = شهردار |
| | + | |خانواده = برادر: [[شهید علی باکری]]، [[شهید حمید باکری]] {{سخ}} همسر: صفیه مدرس {{سخ}} فرزندان: احسان، آسیه |
| | + | }} |
| | | | |
| − | او همزمان با تحصیل، مبارزات سیاسی خود را علیه رژیم ظلم و استبداد در تبریز گسترش داد و پس از مدتی برادرش [[شهید حمید باکری|حمید]] را به منظور ارتباط با سایر مبارزان و تهیه اسلحه و مهمات به خارج از کشور فرستاد. پس از اتمام تحصیلات مهدی به سربازی اعزام شد اما فرمان [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام]] را مبنی بر ترک پادگان‌ها، لبیک گفت و از آن پس زندگی مخفیانه خود را آغاز کرد. پس از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]] و همزمان با تشکیل سپاه پاسداران به عضویت [[سپاه پاسداران انقلاب اسلامی|سپاه]] در آمد و در سازماندهی این ارگان نقش مؤثری را ایفا نمود.
| + | [[شهید مهدی باکری]] در [[زادروزهای ۱۲ فروردین|دوازدهم فروردین‌ماه]] ۱۳۳۳ در شهرستان [[میاندوآب]] به دنیا آمد. پدرش فیض الله نام داشت. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش گذراند و سپس وارد دانشگاه تبریز شد. در سال ۱۳۵۹ با صفیه مدرس ازدواج کرد و صاحب یک دختر و یک پسر شد. فرمانده [[لشگر ۳۱ عاشورا]] بود. [[الگو:شهدای ۲۵ اسفند|بیست و پنجم اسفندماه ۱۳۶۳]]، در هورالعظیم به شهادت رسید. مزار او در زادگاهش قرار دارد. |
| | | | |
| − | مدتی نیز در دادستانی [[دادگاهها و دادسراهای انقلاب|دادگاه]] انقلاب خدمت کرد. او همزمان با فعالیت در [[سپاه پاسداران انقلاب اسلامی|سپاه]]، مسئولیت شهرداری ارومیه را نیز بر عهده گرفت. با شروع جنگ تحمیلی زندگی مشترک خود را آغاز کرد و بلافاصله پس از ازدواج (روز بعد از ازدواجش) عازم جبهه‌ها شد. باکری در پاک‌سازی منطقه از مزدوران شرق و غرب شبانه روز تلاش می‌کرد و خدمات ارزنده ای را ارائه داد. او در [[عملیات فتح المبین]] در منطقه [[رقابیه]] به عنوان معاونت [[لشگر هشت نجف اشرف سپاه پاسداران انقلاب اسلامی|تیپ نجف اشرف]] به مقابله با [[ارتش رژیم بعث عراق|دشمن]] پرداخت و از ناحیه چشم مجروح شد و پس از آن در عملیات‌هایی چون [[عملیات الی بیت‌المقدس|بیت‌المقدس]]، [[عملیات مسلم بن عقیل|مسلم بن عقیل]]، [[عملیات والفجر مقدماتی|والفجر مقدماتی]]، [[عملیات والفجر 1|والفجر یک]]، [[عملیات والفجر 2|دو]]، [[عملیات والفجر 3|سه]]، [[عملیات والفجر 4|چهار]] و... در سمت‌های مختلف شرکت کرد و عاشقانه از [[کشور ایران|میهن اسلامی]] دفاع نمود.
| |
| − |
| |
| − | او مدتی قبل از [[عملیات بدر]] به خدمت رهبر و محبوبش [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام خمینی (ره)]] رسید و اشک ریزان از ایشان خواست تا برایش دعا کنند که شهد شیرین [[شهادت]] را بنوشد. چند روز بعد دعای [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|پیر جماران]] در حق مهدی مستجاب شد. بیست و پنجم بهمن سال 1363 در [[عملیات بدر]] در [[رودخانه دجله|شرق دجله]] فرماندهی [[سپاه عاشورا|لشگر عاشورا]] را به عهده داشت که بر اثر اصابت گلوله به دیدار محبوبش شتافت. پیکر پاک این فرمانده 30 ساله چون مرواریدی در صدف پنهان ماند. <ref name="sobh">[http://www.sobh.org/web/Pages/Shohada/Shahid.aspx?Id=25 وبگاه صبح www.sobh.org]</ref>
| |
| − |
| |
| − | == نگارخانه‌ی تصاویر ==
| |
| − | <gallery>
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 01.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 02.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 03.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 04.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 05.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 06.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 07.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 08.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 09.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 10.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 11.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 12.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 13.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 14.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 15.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 16.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 17.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 18.jpg
| |
| − | پرونده:مهدی باکری 19.jpg
| |
| − | </gallery>
| |
| − |
| |
| − |
| |
| − | == نگارخانه‌ی ویدئو ==
| |
| − | [http://www.aparat.com/v/TOJdj شهردار آسمان - مشاهده در آپارات]
| |
| − |
| |
| − | [http://www.aparat.com/v/zV5WX بسیجی پر کار - مشاهده در آپارات]
| |
| − |
| |
| − | [http://www.aparat.com/v/jsrF6 خاطرات - مشاهده در آپارات]
| |
| − |
| |
| − |
| |
| − | == آثار شهید ==
| |
| − | === وصیت‌نامه ===
| |
| − | بسم الله الرحمن الرحیم
| |
| − |
| |
| − | یا الله یا محمد یا علی یا فاطمه الزهرا (س) یا حسن یا حسین (ع) یا محمد یا جعفر یا موسی یا علی یا محمد یا علی یا حسن یا مهدی (عج)
| |
| − |
| |
| − | و تو ای ولی ما یا [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|روح الله]]! و شما ای پیروان صادق [[شهادت|شهیدان]].
| |
| − |
| |
| − | خدایا! چگونه وصیت نامه بنویسم در حالی که سراپا گناه و معصیت و سراپا تقصیر و نافرمانیم. گرچه از رحمت و بخشش تو ناامید نیستم ولی ترسم از این است که نیامرزیده از دنیا بروم، رفتنم خالص نباشد و پذیرفته درگاهت نشوم یا رب العفو خدایا نمی‌رم در حالی که از ما راضی نباشی. ای وای که سیه روی خواهم بود. خدایا! چه قدر دوست داشتنی و پرستیدنی هستی. هیهات که نفهمیدم یا اباعبدالله شفاعت. آه چقدر لذت بخش است انسان آماده باشد برای دیدار ربّش ولی چه کنم که تهیدستم خدایا تو قبولم کن ....
| |
| − |
| |
| − | عزیزانم اگر شبانه روز شکرگزار خدا باشیم که نعمت اسلام و [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام]] را به ما عنایت فرموده، باز کم است. آگاه باشیم که سرباز راستین و صادق این نعمت شویم. خطر وسوسه‌های درونی و دنیافریبی را شناخته و بر حذر باشیم که صدق نیست و خلوص در عمل تنها چاره ساز ماست. ای عاشقان اباعبدالله (ع) بایستی [[شهادت]] را در آغوش گرفت. گونه‌ها بایستی از طراوت شوقش سرخ شود و ضربان قلب تندتر بزند. بایستی محتوای فرامین [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام]] را درک و عمل نماییم تا بلکه قدری از تکلیف خود را در شکرگزاری به جا آورده باشیم. وصیت به مادرم و خواهران و برادران و اهل فامیل: بدانید اسلام تنها راه نجات و سعادت ماست. همیشه به یاد خدا باشید و فرامین دین خدا را عمل کنید. پشتیبان و از ته قلب مقلّد [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام]] باشید، اهمیت زیاد به دعاها و مجالس یاد اباعبدالله (ع) و [[شهادت|شهدا]] بدهید که راه سعادت و توشه آخرت است. همواره تربیت حسینی و زینبی بیابید و رسالت آن‌ها را رسالت خود بدانید و فرزندان خود را نیز همان‌گونه تربیت دهید که سربازان با ایمان و عاشق [[شهادت]] و علمدارانی صالح، وارث حضرت ابالفضل (علیه السلام) برای اسلام به بار آیند. از همه کسانی که از من رنجیده‌اند و حقی بر گردن من دارند، طلب بخشش دارم و امیدوارم خداوند مرا با گناهان بسیار، بیامرزد. خدایا مرا پاکیزه بپذیر.
| |
| − |
| |
| − | مهدی باکری<ref name="sobh" />
| |
| − |
| |
| − | === نامه ===
| |
| − | ... کسی که خود را مؤمن کرد و به خدا سپرد و برای او زندگی کرد و به دنبال راهی رفت که پروردگارش تعیین نمود. دیگر زمان و حالت زنده بودن و مرگش در دست اوست و بنا به حکم خداوند بایستی [[شهید حمید باکری|حمید]] شهید می‌شد و حمیدها شهید می‌شدند و [[صدام حسین تکریتی|صدام]] هم وسیله است. بدانید رسالت با رفتن راه امام حسین (ع) است. قیام و جنگ با دشمنان خدا و یقین داشته باشیم به این که خدا بپذیرد. یقین به قول خداوند داشته باشیم که بهترین مرگ [[شهادت]] است نه در بستر پیری و مریضی مردن و یقین داشته باشیم که چه سعادتی نصیب شهداست و چه درجه و مرتبه و ارزشی خداوند برای آن‌ها قائل است که در رده پیامبران از شهدا یاد می‌کند و خوشا به حال خانواده شهدا که خداوند وعده داده: [[شهادت|شهید]] می‌تواند شفاعت کند خانواده‌اش را. پس افتخار کنید و خود را سربلند بدانید و فرزندان شهادت طلب، با ایمان، راهروی حسین (ع)، بزرگ کنید و تربیت کنید و دعا بکنید، عمر و سلامتی [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام]] بزرگوار و شکر به درگاه خداوند و به این که سعادت دهد شهدای بیشتری تقدیم راهش و راه انبیا و امام حسین (ع) و امام زمانش بنماید. انشاء الله. دست بزرگ‌ترها و روی نازنین کوچولوهای آینده ساز اسلام را می‌بوسم و می‌بخشید که نتوانستم برای مراسم چهلم [[شهید حمید باکری|حمید]] بیایم. چون یکی از وصیت‌هایش گشودن راه کربلاست. انشاء الله به حول و قوه الهی. با خانواده شهدا ارتباط داشته باشید و زینب کبری (س) و فرزندان و بازماندگان امام حسین (ع) برایتان الگو باشد.
| |
| − |
| |
| − | برادرتان مهدی 11 فروردین 1363 <ref name="sobh" />
| |
| | | | |
| | + | == زندگی‌نامه == |
| | == خاطرات == | | == خاطرات == |
| − | === بیت‌المال === | + | == آثار == |
| − | در محوطه پد قدم می‌زدیم که آقا مهدی متوجه وضعیت غیربهداشتی سنگرها شد و شروع به جمع آوری آشغال‌های اطراف سنگر کرد. خجالت می‌کشیدیم که فرمانده [[سپاه عاشورا|لشگر]] زباله‌های ما را جمع کند. می‌خواستیم برویم و نگذاریم؛ اما می‌دانستیم که زیر بار نمی‌رود هیچ، عصبانی هم می‌شود. برای همین آستین‌هایمان را بالا زدیم و به کمکش رفتیم. کمی از محوّطه را تمیز کرده بودیم که آقا مهدی از میان زباله‌ها یک بسته صابون پیدا کرد و گفت: ببینید با بیت‌المال مسلمین چه می‌کنند؟ می‌دانید این‌ها را چه کسانی به جبهه می‌فرستند؟ می‌دانید از پول چه کسانی این‌ها تهیه می‌شود؟ چه جوابی به خدا دارید؟ خیلی عصبانی بود. زیر لب تکرار می‌کرد: نمی‌توانیم جواب خدا را بدهیم. بسته صابون را از جلو چشم آقا مهدی دور کردم. وقتی برگشتم، آقا مهدی به طوری که دیگران هم بشنوند زیر لب زمزمه می‌کرد: ایّها المؤمنون النظافة من الایمان. یک باره مثل آن که چشمش به چیز گران قیمتی خورده باشد، به کنار یکی از سنگرها رفت، یک قوطی حلبی را برداشت و با عصبانیّت گفت: این چه وضعی است؟ چرا کفران نعمت می‌کنید؟ چرا کوتاهی می‌کنید؟ مسئول اینجا را پیدا کنید مسئول اینجا کیه؟ بیاید جواب بدهد. حلب حاوی خرما را به داخل سنگر بردم. این بار وقتی برگشتم، مهدی گفت: «آقا طیب، اگر ما بدانیم که این‌ها را چطوری برای ما می‌فرستند، اگر بدانیم این‌ها را بیوه زن‌ها، مادران و فرزندان شهدا از روزی خود می‌زنند و به جبهه می‌فرستند، این طور نمی‌کنیم. <ref name="sobh" />
| + | |
| | | | |
| − | === پاسخ خدا === | + | == نگارخانه == |
| − | یک روز گفتم: آقا مهدی اگر اجازه بدهی یک یخچال کاچویی کوچک برای ماشین می‌گیرم و چیزهایی را در آن جا می‌گذاریم تا در مواقعی که به ناهار و شام نمی‌رسیم، برداریم و بخوریم. با نگاه نافذش به چشم‌هایم خیره شد که من از شرم سرم را پایین انداختم. گر چه تنها آن یک نگاه کافی بود، ولی با این همه گفت: مؤمن خدا... این امکانات برای همه رزمندگان فراهم شده است. آیا درست است که ما آب سیب خنکی در داخل یخچال ماشین داشته باشیم و رزمندگان در خط مقدم حتی از داشتن آب گرم و گل آلود محروم باشند؟ نه مؤمن برای ما همین کوتاهی‌ها که در حق رزمندگان کرده‌ایم، کافی است و اگر بتوانیم جواب این‌ها را بدهیم. خیلی هنر کرده‌ایم.... <ref name="sobh" />
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | === شهادت ===
| + | |
| − | مهدی مرا فرستاد سراغ نیروهای سمت شهرک؛ نمی‌خواست من آن جا باشم. اما آن روز مدام نگران مهدی بودم. سریع پیام او را به نیروها رساندم و برگشتم. دوباره گفت: برو به جمشید سری بزن ببین در چه وضعی است؟ خودش هم [[RPG 7|آرپی‌جی]] به دست از سیل بند بالا رفت. هنوز چند قدمی از او فاصله نگرفته بودم که صدای گلوله ای بلند شد. برای خودم هم عجیب بودم که در میان آن همه صدای تیراندازی، صدای گلوله ای برجا میخکوبم کند. دلم فرو ریخت. دلواپس آقای مهدی بودم. می‌دانستم که پیشانی بلندش شامه تمامی اسلحه‌ها را تحریک می‌کند. یک لحظه به عقب نگاه کردم. فرمانده [[سپاه عاشورا|لشگر عاشورا]] با فرقی شکافته در قتلگاه بود. بچه‌ها او را سریع در قایق گذاشتند تا به عقب برگردند. اما [[RPG 7|آرپی‌جی]] زن‌های [[ارتش رژیم بعث عراق|عراقی]] همزمان به تنها قایق روی آب شلیک کردند و دیگر هیچ نشان و اثری از مهدی باکری، سالار کربلای ایران باقی نمی‌ماند.<ref name="sobh" /> - راوی: شهید علی اکبرکاملی
| + | |
| − | | + | |
| − | === راننده تویوتا ===
| + | |
| − | در [[عملیات الی بیت‌المقدس|عملیات بیت‌المقدس]]، مقر [[قرارگاه فتح]] یک، کانتینری بود و [[شهید احمد کاظمی]] که آن زمان مسئولیت فرماندهی [[لشگر هشت نجف اشرف سپاه پاسداران انقلاب اسلامی|تیپ نجف اشرف]] را داشت، فرماندهی آن مقر را هم به عهده داشت، ما برای توجیه نسبت به منطقه و آخرین هماهنگی‌ها به آن‌جا رفته بودیم. داخل کانتینر نشسته بودیم و صحبت‌های [[احمد کاظمی]] را گوش می‌کردیم. در همین حین، یک تویوتا جلوی کانتینر توقف کرد و چون درب کانتینر باز بود، من بلند شدم و به راننده‌ی آن گفتم: «ماشین رو خاموش کن، اینجا جلسه است.» راننده گفت: «خدا خیرت بده، بیا این طناب‌ها رو از عقب ماشین خالی کنیم.» بار ماشین طناب‌های کلفتی بود که آن زمان برای عبور از [[مین|میدان مین]] از استفاده می‌کردند. به او گفتم: «راننده تویی و وظیفه‌ی خودته که بار ماشین رو خالی کنی، یه مقدار که کمتر بخوری، می‌تونی برای خودت نوکر بگیری.» راننده رفت بالای تویوتا و مشغول خالی کردن طناب‌ها شد، من هم رفتم داخل جلسه. ده دقیقه، یک ربعی گذشت که دیدم همان راننده آمد و توی جلسه نشست.
| + | |
| − | | + | |
| − | در جریان [[عملیات الی بیت المقدس|عملیات]]، جنگ تن به [[تانک اصلی میدان نبرد|تانکی]] پیش آمده بود و پشت بی‌سیم با [[احمد کاظمی]] که فرمانده‌مان بود، وضعیت را شرح می‌دادم که شنیدم یکی به آذری گفت: «سرباز امام زمان (عج)، وایسین که من خودم دارم میام.» مدتی بعد، دیدم همان راننده چند روز پیش سر و کله‌اش پیدا شد و وقتی [[احمد کاظمی]] او را معرفی کرد، تازه فهمیدم با چه کسی آن طور برخوردم کردم. [[احمد کاظمی]] گفت: «ایشون آقا مهدی باکری، جانشین تیپ هستند.» <ref name="sobh" /> - راوی: مصطفی مولوی
| + | |
| − | | + | |
| − | === ارزش بیت‌المال ===
| + | |
| − | صحبت درباره‌ی بیت‌المال پیش آمد، آقا مهدی گفت: «ببینید، من نگرشم نسبت به بیت‌المال اینه که برای یه سوزن ته گرد، به اندازه‌ی یه [[تانک اصلی میدان نبرد|تانک]] ارزش قائلم. یه سوزن ته گرد هم بیت‌الماله، یه [[تانک اصلی میدان نبرد|تانک]] هم بیت‌الماله.» آنقدر راجع‌به بیت‌المال حساس بود که یک سوزن ته گرد را که ارزش مادی‌اش تقریباً صفر بود، مانند یک [[تانک اصلی میدان نبرد|تانک]] که آن زمان 400 _ 500 میلیون تومان ارزش داشت، می‌دانست. یک بار یکی از راننده‌ها که ماشین کهنه و کار کرده‌ای زیر پایش بود، از کوره در رفته بود و نسبت به این ماشین‌هایی که به [[سپاه پاسداران انقلاب اسلامی|سپاه]] می‌دادند، اعتراض می‌کرد، حتی کمی هم ناسزا گفت. می‌گفت: «شما ماشین‌های سالم و تر و تمیز رو می‌دین به کسای دیگه و ما باید با این ابوقراضه‌ها سر کنیم.»
| + | |
| − | | + | |
| − | آقا مهدی، وقتی حرف‌های او را شنید، حسابی ناراحت شد و توی جمع شروع کرد با آن راننده صحبت کردن و گفت: «می‌دونی چیه؟ بدبختی ما از همین‌جاست که شروع می‌شه. تا دیروز می‌زدیم توی سر [[دوران سلطنت محمدرضا پهلوی|طاغوتی‌ها]] و اسراف‌کارها و زیاده‌خواه‌ها و کسایی که دنبال پول و مادیاتن که چرا مثل ما نمی‌شین، حالا توی سر خودمون می‌زنیم که چرا مثل اونا نمی‌شیم. تا دیروز می‌گفتیم که همه حفظ بیت‌المال و قناعت و پاکیزگی و ایثار رو سرمشق خودشون قرار بدن، اما حالا توی سر خودمون می‌زنیم و می‌گیم که چرا ما نباید از ماشین‌های مدل بالا استفاده کنیم، یا چرا از بیت‌المال استفاده کافی رو نبریم.» در آخر هم گفت: «برادر جان، این ره که تو می‌روی به ترکستان است. باید با همین ماشین سر کنی و ماشین دیگه‌ای هم نداریم.» آن راننده وقتی حرف‌های آقا مهدی را شنید، سرش را پایین انداخت و رفت پی کارش. <ref name="sobh" /> - راوی: قهرمان زارع
| + | |
| − | | + | |
| − | === سرعت غیرمجاز ===
| + | |
| − | به دستور او، روی کیلومترشمار ماشین‌های [[سپاه عاشورا|لشگر]]، علامتی زده شده بود که برای مشخص کردن سرعت مناسب در حرکت بود. در این علامت‌ها که هنوز هم روی ماشین‌هایی که از آن زمان به جا مانده هست، روی کیلومترشمارها سه رنگ سفید و زرد و قرمز زده شده بود. تا شصت کیلومتر با رنگ سفید، از شصت تا نود با رنگ زرد و از نود به بالا با رنگ قرمز مشخص شده بود. آقا مهدی خیلی روی این قضیه حساس بود.
| + | |
| − | | + | |
| − | یک بار که در جاده منتظر ماشین بود، یکی از ماشین‌ها که اتفاقاً از ماشین‌های [[سپاه عاشورا|لشگر]] هم بود، ایشان را سوار می‌کند. سرعت ماشین بیش از حد مجاز بوده، آقا مهدی به راننده تذکر می‌دهد که «فرمانده [[سپاه عاشورا|لشگرتون]] دستور داده تند نرین، شما چرا این‌قدر تند می‌ری؟» راننده می‌گوید: «فرمانده [[سپاه عاشورا|لشگر]] گفته؟» و بعد از اینکه با زدن دنده چهار، سرعت ماشین را بیشتر می‌کند. می‌گوید: «این هم به عشق فرمانده [[سپاه عاشورا|لشگر]].»
| + | |
| − | | + | |
| − | وقتی نزدیک مقر [[سپاه عاشورا|لشگر]] می‌شوند، راننده می‌بیند که همه به آقا مهدی احترام می‌گذارند. از او می‌پرسد: «تو کی هستی که این‌قدر همه بهت احترام می‌ذارن؟» آقا مهدی جواب می‌دهد: «همونی که به عشقش زدی دنده چهار.» راننده دستپاچه می‌شود و نمی‌داند چه بگوید و چه بکند که آقا مهدی او را نصیحت می‌کند و از او می‌خواهد که به دستورات احترام بگذارد. <ref name="sobh" /> - راوی: قهرمان زارع
| + | |
| − | | + | |
| − | === جنازه‌های عراقی ===
| + | |
| − | مهدی از کشتن نفرت داشت، هدف او پیروزی بر [[ارتش رژیم بعث عراق|سران عراق]] بود نه بر مردمشان. از کشته شدن کسی خوشحال نمی‌شد. از آن طرف اگر یک [[ارتش رژیم بعث عراق|عراقی]] برای بچه‌ها ایجاد خطر می‌کرد، هر طوری بود او را می‌زد تا آسیبی به بچه‌ها نرساند.
| + | |
| − | | + | |
| − | طوری طراحی می‌کرد و نقشه می‌کشید که [[ارتش رژیم بعث عراق|دشمن]] در محاصره بیفتد و مجبور به تسلیم شود. همیشه می‌گفت: «تا دیدین تسلیم شدن، دیگه شلیک نکنین.» دیدن کشته‌های [[ارتش رژیم بعث عراق|عراقی]] ناراحتش می‌کرد طوری که روی جنازه‌های آن‌ها پا نمی‌گذاشت. پیش می‌آمد که گاهی مجبور بودیم از داخل یک کانال که پر از جنازه‌ی [[ارتش رژیم بعث عراق|عراقی‌ها]] بود، عبور کنیم. مهدی به هیچ عنوان روی این جنازه‌ها پا نمی‌گذاشت و می‌گفت: «هر کدوم از این‌ها، عزیز یه خونواده هستن. خدا می‌دونه که زن و بچه و پدر و مادرشون الان در چه حالی هستن و چه حالی می‌شن وقتی بفهمن ما داریم از روی جنازه‌ی عزیزانشون رد می‌شیم و پا روی اونا می‌ذاریم.»
| + | |
| − | | + | |
| − | درصد ایمان او آنقدر بالا بود که حتی به جنازه‌ی دشمن هم احترام می‌گذاشت، می‌گفت: «من نمی‌دونم این کشته سنیه یا شیعه، عربه یا غیرعرب، فقط می‌دونم آدمه و حالا مرده و ما باید به مرده‌ی این‌ها احترام بذاریم و بهشون بی‌احترامی نکنیم. اینا رو [[صدام حسین تکریتی|صدام]] با زور به جبهه فرستاده، اگه به خودشون بود، خیلی‌هاشون سر جنگ با ما نداشتن و ندارن. اگه سر جنگ هم داشته باشن. حالا که کشته شدن، باید به جسدشون احترام بذاریم.» <ref name="sobh" /> - راوی: محمدجعفر اسدی
| + | |
| − | | + | |
| − | === دیگر خاطرات ===
| + | |
| − | سال پنجاه و شش، پادگان ارومیه خدمت می‌کردم. آمدند؛ گفتند: «ملاقاتی داری.» مهدی بود. بهم گفت: «باید از این جا در بری.» هر طور بود زدم بیرون. من را برد خانه‌ی عمه‌اش. کلی شیشه‌ی نوشابه آن جا بود. گفت: «بنزین می‌خوایم.» از باک ژیانم بنزین کشیدم بیرون. شروع کردیم کوکتل‌مولوتف ساختن. خوب بلد نبودم اما مهدی وارد بود. چند تایش را بردیم بیرون شهر و امتحان کردیم. ازش خبری نداشتم. کوکتل مولوتف‌هایی را هم که ساخته بودیم، ندیدم. دو – سه روز بعد، شنیدم مشروب فروشی‌های شهر یکی‌یکی دارد آتش می‌گیرد. حالا می‌فهمیدم چرا ازش خبری نیست. <ref>یادگاران، ج 3، ص 3</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | خواهرش بهش گفته بود: «آخه دختر رو که تا حالا قیافه‌ش رو ندیده‌ای ، چه جوری می‌خوای بگیری؟ شاید کچل باشه.» گفته بود: «اون کچله رو هم بالاخره یکی باید بگیره دیگه!» <ref>یادگاران، ج 3، ص 7</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | هرچه به عنوان هدیه‌ی عروسی بهمان دادند، جمع کردیم کنار هم. بهم گفت: «ما که اینا رو لازم نداریم. حاضری یه کار خیر باهاش بکنی؟» گفتم: «مثلا چی ؟» گفت: «کمک کنیم به جبهه.» گفتم «قبول!» بردمشان در مغازه‌ی لوازم منزل فروشی. همه‌شان را دادم، ده – پانزده تا کلمن گرفتم. <ref>یادگاران، ج 3، ص 10</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | شهردار ارومیه که بود، 2800 تومان حقوق می‌گرفت. یک روز بهم گفت: «بیا این ماه هرچی خرجی داریم رو کاغذ بنویسیم، تا اگه آخرش چیزی اضافه اومد، بدیم به یه فقیر.» همه چی را نوشتم؛ از واکس کفش گرفته تا گوشت و نان و تخم مرغ. آخر ماه که حساب کردیم، شد دو هزار و ششصد و پنجاه تومان. بقیه‌ی پول را داد؛ لوازم‌التحریر خرید؛ داد به یکی از کسانی که شناسایی کرده بود و می‌دانست محتاجند. گفت: «اینم کفارۀ گناهای این ماهمون.» <ref>یادگاران، ج 3، ص 14</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | باران خیلی تند می‌آمد. بهم گفت: «من می‌رم بیرون.» گفتم: «توی این هوا کجا می‌خوای بری؟» جواب نداد. اصرار کردم. بالاخره گفت: «می خوای بدونی ؟ پاشو تو هم بیا.» با لندرور شهرداری راه افتادیم توی شهر. نزدیکی‌های فرودگاه یک حلبی آباد بود. رفتیم آن‌جا. توی کوچه پس کوچه‌هایش، پر از آب و گل و شل[بود]. آب وسط کوچه، صاف می‌رفت توی یکی از خانه‌ها. در خانه را که زد، پیرمردی آمد دم در. ما را که دید، شروع کرد به بد و بیراه گفتن به شهردار. می‌گفت: «آخه این چه شهرداریه که ما داریم؟ نمیاد یه سری بهمون بزنه ، ببینه چی می‌کشیم.» آقا مهدی بهش گفت: «خیله خب پدرجان ! اشکال نداره . شما یه بیل به ما بده، درستش می‌کنیم.» پیرمرد گفت: «برید بابا شماهام! بیلم کجا بود؟!» از یکی از همسایه‌ها بیل گرفتیم. تا نزدیکی‌های اذان صبح توی کوچه، راه آب می‌کندیم. <ref>یادگاران، ج 3، ص 15</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | بهش گفتم: «توی راه که برمی گردی، یه خورده کاهو و سبزی بخر.» گفت: «من سرم خیلی شلوغه ؛ می‌ترسم یادم بره. روی یه تیکه کاغذ هرچی می‌خوای بنویس؛ بهم بده.» همان موقع، داشت جیبش را خالی می‌کرد. یک دفترچه‌ی یادداشت و یک خودکار درآورد گذاشت زمین. برداشتم‌شان تا چیزهایی را که می‌خواستم، تویش بنویسم. یک دفعه بهم گفت: «ننویسی ها!» جا خوردم. نگاهش که کردم، به نظرم کمی عصبانی شده بود. گفتم: «مگه چی شده؟» گفت: «اون خودکاری که دستته، مال بیت‌الماله.» گفتم: «من که نمی‌خوام کتاب باهاش بنویسم؛ دو – سه تا کلمه که بیشتر نیست.» گفت: «نه! » <ref>یادگاران، ج 3، ص 23</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | == منابع ==[[پرونده:مهدی باکری 19.jpg|350px|thumb|left|شهید مهدی باکری]]
| + | |
| − | | + | |
| − | == زندگی‌نامه ==
| + | |
| − | در سال 1333 خداوند مهدی را به خانواده معتقد و با ایمان باکری در شهرستان «میاندوآب» عطا فرمود. مهدی خردسال بود که از نعمت دستان نوازشگر مادر محروم شد. او تحصیلات خود را در ارومیه آغاز کرد و از سال آخر دبیرستان همزمان با شهادت برادرش «[[شهید علی باکری|علی]]» به دست مأمورین [[سازمان امنیت و اطلاعات کشور در رژیم پهلوی|ساواک]] به فعالیت‌های سیاسی علیه [[دوران سلطنت محمدرضا پهلوی|رژیم]] پرداخت. پس از اخذ دیپلم وارد دانشگاه شد و در رشته مهندسی مکانیک کسب علم نمود.
| + | |
| − | | + | |
| − | او همزمان با تحصیل، مبارزات سیاسی خود را علیه رژیم ظلم و استبداد در تبریز گسترش داد و پس از مدتی برادرش [[شهید حمید باکری|حمید]] را به منظور ارتباط با سایر مبارزان و تهیه اسلحه و مهمات به خارج از کشور فرستاد. پس از اتمام تحصیلات مهدی به سربازی اعزام شد اما فرمان [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام]] را مبنی بر ترک پادگان‌ها، لبیک گفت و از آن پس زندگی مخفیانه خود را آغاز کرد. پس از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]] و همزمان با تشکیل سپاه پاسداران به عضویت [[سپاه پاسداران انقلاب اسلامی|سپاه]] در آمد و در سازماندهی این ارگان نقش مؤثری را ایفا نمود.
| + | |
| − | | + | |
| − | مدتی نیز در دادستانی [[دادگاهها و دادسراهای انقلاب|دادگاه]] انقلاب خدمت کرد. او همزمان با فعالیت در [[سپاه پاسداران انقلاب اسلامی|سپاه]]، مسئولیت شهرداری ارومیه را نیز بر عهده گرفت. با شروع جنگ تحمیلی زندگی مشترک خود را آغاز کرد و بلافاصله پس از ازدواج (روز بعد از ازدواجش) عازم جبهه‌ها شد. باکری در پاک‌سازی منطقه از مزدوران شرق و غرب شبانه روز تلاش می‌کرد و خدمات ارزنده ای را ارائه داد. او در [[عملیات فتح المبین]] در منطقه [[رقابیه]] به عنوان معاونت [[لشگر هشت نجف اشرف سپاه پاسداران انقلاب اسلامی|تیپ نجف اشرف]] به مقابله با [[ارتش رژیم بعث عراق|دشمن]] پرداخت و از ناحیه چشم مجروح شد و پس از آن در عملیات‌هایی چون [[عملیات الی بیت‌المقدس|بیت‌المقدس]]، [[عملیات مسلم بن عقیل|مسلم بن عقیل]]، [[عملیات والفجر مقدماتی|والفجر مقدماتی]]، [[عملیات والفجر 1|والفجر یک]]، [[عملیات والفجر 2|دو]]، [[عملیات والفجر 3|سه]]، [[عملیات والفجر 4|چهار]] و... در سمت‌های مختلف شرکت کرد و عاشقانه از [[کشور ایران|میهن اسلامی]] دفاع نمود.
| + | |
| − | | + | |
| − | او مدتی قبل از [[عملیات بدر]] به خدمت رهبر و محبوبش [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام خمینی (ره)]] رسید و اشک ریزان از ایشان خواست تا برایش دعا کنند که شهد شیرین [[شهادت]] را بنوشد. چند روز بعد دعای [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|پیر جماران]] در حق مهدی مستجاب شد. بیست و پنجم بهمن سال 1363 در [[عملیات بدر]] در [[رودخانه دجله|شرق دجله]] فرماندهی [[سپاه عاشورا|لشگر عاشورا]] را به عهده داشت که بر اثر اصابت گلوله به دیدار محبوبش شتافت. پیکر پاک این فرمانده 30 ساله چون مرواریدی در صدف پنهان ماند. <ref name="sobh">[http://www.sobh.org/web/Pages/Shohada/Shahid.aspx?Id=25 وبگاه صبح www.sobh.org]</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | == نگارخانه‌ی تصاویر ==
| + | |
| | <gallery> | | <gallery> |
| | پرونده:مهدی باکری 01.jpg | | پرونده:مهدی باکری 01.jpg |
| سطر ۱۴۹: |
سطر ۶۰: |
| | </gallery> | | </gallery> |
| | | | |
| − | | + | == جستارهای وابسته == |
| − | == نگارخانه‌ی ویدئو == | + | |
| − | [http://www.aparat.com/v/TOJdj شهردار آسمان - مشاهده در آپارات]
| + | |
| − | | + | |
| − | [http://www.aparat.com/v/zV5WX بسیجی پر کار - مشاهده در آپارات]
| + | |
| − | | + | |
| − | [http://www.aparat.com/v/jsrF6 خاطرات - مشاهده در آپارات]
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | == آثار شهید ==
| + | |
| − | === وصیت‌نامه ===
| + | |
| − | بسم الله الرحمن الرحیم
| + | |
| − | | + | |
| − | یا الله یا محمد یا علی یا فاطمه الزهرا (س) یا حسن یا حسین (ع) یا محمد یا جعفر یا موسی یا علی یا محمد یا علی یا حسن یا مهدی (عج)
| + | |
| − | | + | |
| − | و تو ای ولی ما یا [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|روح الله]]! و شما ای پیروان صادق [[شهادت|شهیدان]].
| + | |
| − | | + | |
| − | خدایا! چگونه وصیت نامه بنویسم در حالی که سراپا گناه و معصیت و سراپا تقصیر و نافرمانیم. گرچه از رحمت و بخشش تو ناامید نیستم ولی ترسم از این است که نیامرزیده از دنیا بروم، رفتنم خالص نباشد و پذیرفته درگاهت نشوم یا رب العفو خدایا نمی‌رم در حالی که از ما راضی نباشی. ای وای که سیه روی خواهم بود. خدایا! چه قدر دوست داشتنی و پرستیدنی هستی. هیهات که نفهمیدم یا اباعبدالله شفاعت. آه چقدر لذت بخش است انسان آماده باشد برای دیدار ربّش ولی چه کنم که تهیدستم خدایا تو قبولم کن ....
| + | |
| − | | + | |
| − | عزیزانم اگر شبانه روز شکرگزار خدا باشیم که نعمت اسلام و [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام]] را به ما عنایت فرموده، باز کم است. آگاه باشیم که سرباز راستین و صادق این نعمت شویم. خطر وسوسه‌های درونی و دنیافریبی را شناخته و بر حذر باشیم که صدق نیست و خلوص در عمل تنها چاره ساز ماست. ای عاشقان اباعبدالله (ع) بایستی [[شهادت]] را در آغوش گرفت. گونه‌ها بایستی از طراوت شوقش سرخ شود و ضربان قلب تندتر بزند. بایستی محتوای فرامین [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام]] را درک و عمل نماییم تا بلکه قدری از تکلیف خود را در شکرگزاری به جا آورده باشیم. وصیت به مادرم و خواهران و برادران و اهل فامیل: بدانید اسلام تنها راه نجات و سعادت ماست. همیشه به یاد خدا باشید و فرامین دین خدا را عمل کنید. پشتیبان و از ته قلب مقلّد [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام]] باشید، اهمیت زیاد به دعاها و مجالس یاد اباعبدالله (ع) و [[شهادت|شهدا]] بدهید که راه سعادت و توشه آخرت است. همواره تربیت حسینی و زینبی بیابید و رسالت آن‌ها را رسالت خود بدانید و فرزندان خود را نیز همان‌گونه تربیت دهید که سربازان با ایمان و عاشق [[شهادت]] و علمدارانی صالح، وارث حضرت ابالفضل (علیه السلام) برای اسلام به بار آیند. از همه کسانی که از من رنجیده‌اند و حقی بر گردن من دارند، طلب بخشش دارم و امیدوارم خداوند مرا با گناهان بسیار، بیامرزد. خدایا مرا پاکیزه بپذیر.
| + | |
| − | | + | |
| − | مهدی باکری<ref name="sobh" />
| + | |
| − | | + | |
| − | === نامه ===
| + | |
| − | ... کسی که خود را مؤمن کرد و به خدا سپرد و برای او زندگی کرد و به دنبال راهی رفت که پروردگارش تعیین نمود. دیگر زمان و حالت زنده بودن و مرگش در دست اوست و بنا به حکم خداوند بایستی [[شهید حمید باکری|حمید]] شهید می‌شد و حمیدها شهید می‌شدند و [[صدام حسین تکریتی|صدام]] هم وسیله است. بدانید رسالت با رفتن راه امام حسین (ع) است. قیام و جنگ با دشمنان خدا و یقین داشته باشیم به این که خدا بپذیرد. یقین به قول خداوند داشته باشیم که بهترین مرگ [[شهادت]] است نه در بستر پیری و مریضی مردن و یقین داشته باشیم که چه سعادتی نصیب شهداست و چه درجه و مرتبه و ارزشی خداوند برای آن‌ها قائل است که در رده پیامبران از شهدا یاد می‌کند و خوشا به حال خانواده شهدا که خداوند وعده داده: [[شهادت|شهید]] می‌تواند شفاعت کند خانواده‌اش را. پس افتخار کنید و خود را سربلند بدانید و فرزندان شهادت طلب، با ایمان، راهروی حسین (ع)، بزرگ کنید و تربیت کنید و دعا بکنید، عمر و سلامتی [[حضرت آیت الله العظمی امام خمینی(قدس الله نفسه الزکیه)|امام]] بزرگوار و شکر به درگاه خداوند و به این که سعادت دهد شهدای بیشتری تقدیم راهش و راه انبیا و امام حسین (ع) و امام زمانش بنماید. انشاء الله. دست بزرگ‌ترها و روی نازنین کوچولوهای آینده ساز اسلام را می‌بوسم و می‌بخشید که نتوانستم برای مراسم چهلم [[شهید حمید باکری|حمید]] بیایم. چون یکی از وصیت‌هایش گشودن راه کربلاست. انشاء الله به حول و قوه الهی. با خانواده شهدا ارتباط داشته باشید و زینب کبری (س) و فرزندان و بازماندگان امام حسین (ع) برایتان الگو باشد.
| + | |
| − | | + | |
| − | برادرتان مهدی 11 فروردین 1363 <ref name="sobh" />
| + | |
| − | | + | |
| − | == خاطرات ==
| + | |
| − | === بیت‌المال ===
| + | |
| − | در محوطه پد قدم می‌زدیم که آقا مهدی متوجه وضعیت غیربهداشتی سنگرها شد و شروع به جمع آوری آشغال‌های اطراف سنگر کرد. خجالت می‌کشیدیم که فرمانده [[سپاه عاشورا|لشگر]] زباله‌های ما را جمع کند. می‌خواستیم برویم و نگذاریم؛ اما می‌دانستیم که زیر بار نمی‌رود هیچ، عصبانی هم می‌شود. برای همین آستین‌هایمان را بالا زدیم و به کمکش رفتیم. کمی از محوّطه را تمیز کرده بودیم که آقا مهدی از میان زباله‌ها یک بسته صابون پیدا کرد و گفت: ببینید با بیت‌المال مسلمین چه می‌کنند؟ می‌دانید این‌ها را چه کسانی به جبهه می‌فرستند؟ می‌دانید از پول چه کسانی این‌ها تهیه می‌شود؟ چه جوابی به خدا دارید؟ خیلی عصبانی بود. زیر لب تکرار می‌کرد: نمی‌توانیم جواب خدا را بدهیم. بسته صابون را از جلو چشم آقا مهدی دور کردم. وقتی برگشتم، آقا مهدی به طوری که دیگران هم بشنوند زیر لب زمزمه می‌کرد: ایّها المؤمنون النظافة من الایمان. یک باره مثل آن که چشمش به چیز گران قیمتی خورده باشد، به کنار یکی از سنگرها رفت، یک قوطی حلبی را برداشت و با عصبانیّت گفت: این چه وضعی است؟ چرا کفران نعمت می‌کنید؟ چرا کوتاهی می‌کنید؟ مسئول اینجا را پیدا کنید مسئول اینجا کیه؟ بیاید جواب بدهد. حلب حاوی خرما را به داخل سنگر بردم. این بار وقتی برگشتم، مهدی گفت: «آقا طیب، اگر ما بدانیم که این‌ها را چطوری برای ما می‌فرستند، اگر بدانیم این‌ها را بیوه زن‌ها، مادران و فرزندان شهدا از روزی خود می‌زنند و به جبهه می‌فرستند، این طور نمی‌کنیم. <ref name="sobh" />
| + | |
| − | | + | |
| − | === پاسخ خدا ===
| + | |
| − | یک روز گفتم: آقا مهدی اگر اجازه بدهی یک یخچال کاچویی کوچک برای ماشین می‌گیرم و چیزهایی را در آن جا می‌گذاریم تا در مواقعی که به ناهار و شام نمی‌رسیم، برداریم و بخوریم. با نگاه نافذش به چشم‌هایم خیره شد که من از شرم سرم را پایین انداختم. گر چه تنها آن یک نگاه کافی بود، ولی با این همه گفت: مؤمن خدا... این امکانات برای همه رزمندگان فراهم شده است. آیا درست است که ما آب سیب خنکی در داخل یخچال ماشین داشته باشیم و رزمندگان در خط مقدم حتی از داشتن آب گرم و گل آلود محروم باشند؟ نه مؤمن برای ما همین کوتاهی‌ها که در حق رزمندگان کرده‌ایم، کافی است و اگر بتوانیم جواب این‌ها را بدهیم. خیلی هنر کرده‌ایم.... <ref name="sobh" />
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | === شهادت ===
| + | |
| − | مهدی مرا فرستاد سراغ نیروهای سمت شهرک؛ نمی‌خواست من آن جا باشم. اما آن روز مدام نگران مهدی بودم. سریع پیام او را به نیروها رساندم و برگشتم. دوباره گفت: برو به جمشید سری بزن ببین در چه وضعی است؟ خودش هم [[RPG 7|آرپی‌جی]] به دست از سیل بند بالا رفت. هنوز چند قدمی از او فاصله نگرفته بودم که صدای گلوله ای بلند شد. برای خودم هم عجیب بودم که در میان آن همه صدای تیراندازی، صدای گلوله ای برجا میخکوبم کند. دلم فرو ریخت. دلواپس آقای مهدی بودم. می‌دانستم که پیشانی بلندش شامه تمامی اسلحه‌ها را تحریک می‌کند. یک لحظه به عقب نگاه کردم. فرمانده [[سپاه عاشورا|لشگر عاشورا]] با فرقی شکافته در قتلگاه بود. بچه‌ها او را سریع در قایق گذاشتند تا به عقب برگردند. اما [[RPG 7|آرپی‌جی]] زن‌های [[ارتش رژیم بعث عراق|عراقی]] همزمان به تنها قایق روی آب شلیک کردند و دیگر هیچ نشان و اثری از مهدی باکری، سالار کربلای ایران باقی نمی‌ماند.<ref name="sobh" /> - راوی: شهید علی اکبرکاملی
| + | |
| − | | + | |
| − | === راننده تویوتا ===
| + | |
| − | در [[عملیات الی بیت‌المقدس|عملیات بیت‌المقدس]]، مقر [[قرارگاه فتح]] یک، کانتینری بود و [[شهید احمد کاظمی]] که آن زمان مسئولیت فرماندهی [[لشگر هشت نجف اشرف سپاه پاسداران انقلاب اسلامی|تیپ نجف اشرف]] را داشت، فرماندهی آن مقر را هم به عهده داشت، ما برای توجیه نسبت به منطقه و آخرین هماهنگی‌ها به آن‌جا رفته بودیم. داخل کانتینر نشسته بودیم و صحبت‌های [[احمد کاظمی]] را گوش می‌کردیم. در همین حین، یک تویوتا جلوی کانتینر توقف کرد و چون درب کانتینر باز بود، من بلند شدم و به راننده‌ی آن گفتم: «ماشین رو خاموش کن، اینجا جلسه است.» راننده گفت: «خدا خیرت بده، بیا این طناب‌ها رو از عقب ماشین خالی کنیم.» بار ماشین طناب‌های کلفتی بود که آن زمان برای عبور از [[مین|میدان مین]] از استفاده می‌کردند. به او گفتم: «راننده تویی و وظیفه‌ی خودته که بار ماشین رو خالی کنی، یه مقدار که کمتر بخوری، می‌تونی برای خودت نوکر بگیری.» راننده رفت بالای تویوتا و مشغول خالی کردن طناب‌ها شد، من هم رفتم داخل جلسه. ده دقیقه، یک ربعی گذشت که دیدم همان راننده آمد و توی جلسه نشست.
| + | |
| − | | + | |
| − | در جریان [[عملیات الی بیت المقدس|عملیات]]، جنگ تن به [[تانک اصلی میدان نبرد|تانکی]] پیش آمده بود و پشت بی‌سیم با [[احمد کاظمی]] که فرمانده‌مان بود، وضعیت را شرح می‌دادم که شنیدم یکی به آذری گفت: «سرباز امام زمان (عج)، وایسین که من خودم دارم میام.» مدتی بعد، دیدم همان راننده چند روز پیش سر و کله‌اش پیدا شد و وقتی [[احمد کاظمی]] او را معرفی کرد، تازه فهمیدم با چه کسی آن طور برخوردم کردم. [[احمد کاظمی]] گفت: «ایشون آقا مهدی باکری، جانشین تیپ هستند.» <ref name="sobh" /> - راوی: مصطفی مولوی
| + | |
| − | | + | |
| − | === ارزش بیت‌المال ===
| + | |
| − | صحبت درباره‌ی بیت‌المال پیش آمد، آقا مهدی گفت: «ببینید، من نگرشم نسبت به بیت‌المال اینه که برای یه سوزن ته گرد، به اندازه‌ی یه [[تانک اصلی میدان نبرد|تانک]] ارزش قائلم. یه سوزن ته گرد هم بیت‌الماله، یه [[تانک اصلی میدان نبرد|تانک]] هم بیت‌الماله.» آنقدر راجع‌به بیت‌المال حساس بود که یک سوزن ته گرد را که ارزش مادی‌اش تقریباً صفر بود، مانند یک [[تانک اصلی میدان نبرد|تانک]] که آن زمان 400 _ 500 میلیون تومان ارزش داشت، می‌دانست. یک بار یکی از راننده‌ها که ماشین کهنه و کار کرده‌ای زیر پایش بود، از کوره در رفته بود و نسبت به این ماشین‌هایی که به [[سپاه پاسداران انقلاب اسلامی|سپاه]] می‌دادند، اعتراض می‌کرد، حتی کمی هم ناسزا گفت. می‌گفت: «شما ماشین‌های سالم و تر و تمیز رو می‌دین به کسای دیگه و ما باید با این ابوقراضه‌ها سر کنیم.»
| + | |
| − | | + | |
| − | آقا مهدی، وقتی حرف‌های او را شنید، حسابی ناراحت شد و توی جمع شروع کرد با آن راننده صحبت کردن و گفت: «می‌دونی چیه؟ بدبختی ما از همین‌جاست که شروع می‌شه. تا دیروز می‌زدیم توی سر [[دوران سلطنت محمدرضا پهلوی|طاغوتی‌ها]] و اسراف‌کارها و زیاده‌خواه‌ها و کسایی که دنبال پول و مادیاتن که چرا مثل ما نمی‌شین، حالا توی سر خودمون می‌زنیم که چرا مثل اونا نمی‌شیم. تا دیروز می‌گفتیم که همه حفظ بیت‌المال و قناعت و پاکیزگی و ایثار رو سرمشق خودشون قرار بدن، اما حالا توی سر خودمون می‌زنیم و می‌گیم که چرا ما نباید از ماشین‌های مدل بالا استفاده کنیم، یا چرا از بیت‌المال استفاده کافی رو نبریم.» در آخر هم گفت: «برادر جان، این ره که تو می‌روی به ترکستان است. باید با همین ماشین سر کنی و ماشین دیگه‌ای هم نداریم.» آن راننده وقتی حرف‌های آقا مهدی را شنید، سرش را پایین انداخت و رفت پی کارش. <ref name="sobh" /> - راوی: قهرمان زارع
| + | |
| − | | + | |
| − | === سرعت غیرمجاز ===
| + | |
| − | به دستور او، روی کیلومترشمار ماشین‌های [[سپاه عاشورا|لشگر]]، علامتی زده شده بود که برای مشخص کردن سرعت مناسب در حرکت بود. در این علامت‌ها که هنوز هم روی ماشین‌هایی که از آن زمان به جا مانده هست، روی کیلومترشمارها سه رنگ سفید و زرد و قرمز زده شده بود. تا شصت کیلومتر با رنگ سفید، از شصت تا نود با رنگ زرد و از نود به بالا با رنگ قرمز مشخص شده بود. آقا مهدی خیلی روی این قضیه حساس بود.
| + | |
| − | | + | |
| − | یک بار که در جاده منتظر ماشین بود، یکی از ماشین‌ها که اتفاقاً از ماشین‌های [[سپاه عاشورا|لشگر]] هم بود، ایشان را سوار می‌کند. سرعت ماشین بیش از حد مجاز بوده، آقا مهدی به راننده تذکر می‌دهد که «فرمانده [[سپاه عاشورا|لشگرتون]] دستور داده تند نرین، شما چرا این‌قدر تند می‌ری؟» راننده می‌گوید: «فرمانده [[سپاه عاشورا|لشگر]] گفته؟» و بعد از اینکه با زدن دنده چهار، سرعت ماشین را بیشتر می‌کند. می‌گوید: «این هم به عشق فرمانده [[سپاه عاشورا|لشگر]].»
| + | |
| − | | + | |
| − | وقتی نزدیک مقر [[سپاه عاشورا|لشگر]] می‌شوند، راننده می‌بیند که همه به آقا مهدی احترام می‌گذارند. از او می‌پرسد: «تو کی هستی که این‌قدر همه بهت احترام می‌ذارن؟» آقا مهدی جواب می‌دهد: «همونی که به عشقش زدی دنده چهار.» راننده دستپاچه می‌شود و نمی‌داند چه بگوید و چه بکند که آقا مهدی او را نصیحت می‌کند و از او می‌خواهد که به دستورات احترام بگذارد. <ref name="sobh" /> - راوی: قهرمان زارع
| + | |
| − | | + | |
| − | === جنازه‌های عراقی ===
| + | |
| − | مهدی از کشتن نفرت داشت، هدف او پیروزی بر [[ارتش رژیم بعث عراق|سران عراق]] بود نه بر مردمشان. از کشته شدن کسی خوشحال نمی‌شد. از آن طرف اگر یک [[ارتش رژیم بعث عراق|عراقی]] برای بچه‌ها ایجاد خطر می‌کرد، هر طوری بود او را می‌زد تا آسیبی به بچه‌ها نرساند.
| + | |
| − | | + | |
| − | طوری طراحی می‌کرد و نقشه می‌کشید که [[ارتش رژیم بعث عراق|دشمن]] در محاصره بیفتد و مجبور به تسلیم شود. همیشه می‌گفت: «تا دیدین تسلیم شدن، دیگه شلیک نکنین.» دیدن کشته‌های [[ارتش رژیم بعث عراق|عراقی]] ناراحتش می‌کرد طوری که روی جنازه‌های آن‌ها پا نمی‌گذاشت. پیش می‌آمد که گاهی مجبور بودیم از داخل یک کانال که پر از جنازه‌ی [[ارتش رژیم بعث عراق|عراقی‌ها]] بود، عبور کنیم. مهدی به هیچ عنوان روی این جنازه‌ها پا نمی‌گذاشت و می‌گفت: «هر کدوم از این‌ها، عزیز یه خونواده هستن. خدا می‌دونه که زن و بچه و پدر و مادرشون الان در چه حالی هستن و چه حالی می‌شن وقتی بفهمن ما داریم از روی جنازه‌ی عزیزانشون رد می‌شیم و پا روی اونا می‌ذاریم.»
| + | |
| − | | + | |
| − | درصد ایمان او آنقدر بالا بود که حتی به جنازه‌ی دشمن هم احترام می‌گذاشت، می‌گفت: «من نمی‌دونم این کشته سنیه یا شیعه، عربه یا غیرعرب، فقط می‌دونم آدمه و حالا مرده و ما باید به مرده‌ی این‌ها احترام بذاریم و بهشون بی‌احترامی نکنیم. اینا رو [[صدام حسین تکریتی|صدام]] با زور به جبهه فرستاده، اگه به خودشون بود، خیلی‌هاشون سر جنگ با ما نداشتن و ندارن. اگه سر جنگ هم داشته باشن. حالا که کشته شدن، باید به جسدشون احترام بذاریم.» <ref name="sobh" /> - راوی: محمدجعفر اسدی
| + | |
| − | | + | |
| − | === دیگر خاطرات ===
| + | |
| − | سال پنجاه و شش، پادگان ارومیه خدمت می‌کردم. آمدند؛ گفتند: «ملاقاتی داری.» مهدی بود. بهم گفت: «باید از این جا در بری.» هر طور بود زدم بیرون. من را برد خانه‌ی عمه‌اش. کلی شیشه‌ی نوشابه آن جا بود. گفت: «بنزین می‌خوایم.» از باک ژیانم بنزین کشیدم بیرون. شروع کردیم کوکتل‌مولوتف ساختن. خوب بلد نبودم اما مهدی وارد بود. چند تایش را بردیم بیرون شهر و امتحان کردیم. ازش خبری نداشتم. کوکتل مولوتف‌هایی را هم که ساخته بودیم، ندیدم. دو – سه روز بعد، شنیدم مشروب فروشی‌های شهر یکی‌یکی دارد آتش می‌گیرد. حالا می‌فهمیدم چرا ازش خبری نیست. <ref>یادگاران، ج 3، ص 3</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | خواهرش بهش گفته بود: «آخه دختر رو که تا حالا قیافه‌ش رو ندیده‌ای ، چه جوری می‌خوای بگیری؟ شاید کچل باشه.» گفته بود: «اون کچله رو هم بالاخره یکی باید بگیره دیگه!» <ref>یادگاران، ج 3، ص 7</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | هرچه به عنوان هدیه‌ی عروسی بهمان دادند، جمع کردیم کنار هم. بهم گفت: «ما که اینا رو لازم نداریم. حاضری یه کار خیر باهاش بکنی؟» گفتم: «مثلا چی ؟» گفت: «کمک کنیم به جبهه.» گفتم «قبول!» بردمشان در مغازه‌ی لوازم منزل فروشی. همه‌شان را دادم، ده – پانزده تا کلمن گرفتم. <ref>یادگاران، ج 3، ص 10</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | شهردار ارومیه که بود، 2800 تومان حقوق می‌گرفت. یک روز بهم گفت: «بیا این ماه هرچی خرجی داریم رو کاغذ بنویسیم، تا اگه آخرش چیزی اضافه اومد، بدیم به یه فقیر.» همه چی را نوشتم؛ از واکس کفش گرفته تا گوشت و نان و تخم مرغ. آخر ماه که حساب کردیم، شد دو هزار و ششصد و پنجاه تومان. بقیه‌ی پول را داد؛ لوازم‌التحریر خرید؛ داد به یکی از کسانی که شناسایی کرده بود و می‌دانست محتاجند. گفت: «اینم کفارۀ گناهای این ماهمون.» <ref>یادگاران، ج 3، ص 14</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | باران خیلی تند می‌آمد. بهم گفت: «من می‌رم بیرون.» گفتم: «توی این هوا کجا می‌خوای بری؟» جواب نداد. اصرار کردم. بالاخره گفت: «می خوای بدونی ؟ پاشو تو هم بیا.» با لندرور شهرداری راه افتادیم توی شهر. نزدیکی‌های فرودگاه یک حلبی آباد بود. رفتیم آن‌جا. توی کوچه پس کوچه‌هایش، پر از آب و گل و شل[بود]. آب وسط کوچه، صاف می‌رفت توی یکی از خانه‌ها. در خانه را که زد، پیرمردی آمد دم در. ما را که دید، شروع کرد به بد و بیراه گفتن به شهردار. می‌گفت: «آخه این چه شهرداریه که ما داریم؟ نمیاد یه سری بهمون بزنه ، ببینه چی می‌کشیم.» آقا مهدی بهش گفت: «خیله خب پدرجان ! اشکال نداره . شما یه بیل به ما بده، درستش می‌کنیم.» پیرمرد گفت: «برید بابا شماهام! بیلم کجا بود؟!» از یکی از همسایه‌ها بیل گرفتیم. تا نزدیکی‌های اذان صبح توی کوچه، راه آب می‌کندیم. <ref>یادگاران، ج 3، ص 15</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| − | بهش گفتم: «توی راه که برمی گردی، یه خورده کاهو و سبزی بخر.» گفت: «من سرم خیلی شلوغه ؛ می‌ترسم یادم بره. روی یه تیکه کاغذ هرچی می‌خوای بنویس؛ بهم بده.» همان موقع، داشت جیبش را خالی می‌کرد. یک دفترچه‌ی یادداشت و یک خودکار درآورد گذاشت زمین. برداشتم‌شان تا چیزهایی را که می‌خواستم، تویش بنویسم. یک دفعه بهم گفت: «ننویسی ها!» جا خوردم. نگاهش که کردم، به نظرم کمی عصبانی شده بود. گفتم: «مگه چی شده؟» گفت: «اون خودکاری که دستته، مال بیت‌الماله.» گفتم: «من که نمی‌خوام کتاب باهاش بنویسم؛ دو – سه تا کلمه که بیشتر نیست.» گفت: «نه! » <ref>یادگاران، ج 3، ص 23</ref>
| + | |
| − | | + | |
| − | | + | |
| | == منابع == | | == منابع == |
| | <references/> | | <references/> |
| سطر ۲۳۹: |
سطر ۶۹: |
| | [[رده: شهدا]] | | [[رده: شهدا]] |
| | [[رده: شهدای دوران دفاع مقدس]] | | [[رده: شهدای دوران دفاع مقدس]] |
| | + | [[رده: شهدای سپاه پاسداران]] |
| | [[رده: فرماندهان شهید سپاه پاسداران]] | | [[رده: فرماندهان شهید سپاه پاسداران]] |
| | [[رده: شهدای نیروی زمینی سپاه]] | | [[رده: شهدای نیروی زمینی سپاه]] |
| − | [[رده: شهدای عملیات بدر]]
| |
| − | [[رده: شهدای عملیات‌های زمینی 8 سال دفاع مقدس]]
| |
| − | [[رده: شهدای جنوب غرب کشور]]
| |
| | [[رده: شهدای ایران]] | | [[رده: شهدای ایران]] |
| | + | [[رده: شهدای جنوب کشور]] |
| | [[رده: شهدای استان آذربایجان غربی]] | | [[رده: شهدای استان آذربایجان غربی]] |
| | [[رده: شهدای شهرستان میاندوآب (استان آذربایجان غربی)]] | | [[رده: شهدای شهرستان میاندوآب (استان آذربایجان غربی)]] |
| − |
| |
| − | <references/>
| |
| − |
| |
| − |
| |
| − | == رده‌ها ==
| |
| − | {{ترتیب‌پیش‌فرض:باکری - مهدی}}
| |
| − | [[رده: شهدا]]
| |
| − | [[رده: شهدای دوران دفاع مقدس]]
| |
| − | [[رده: فرماندهان شهید سپاه پاسداران]]
| |
| − | [[رده: شهدای نیروی زمینی سپاه]]
| |
| | [[رده: شهدای عملیات بدر]] | | [[رده: شهدای عملیات بدر]] |
| − | [[رده: شهدای عملیات‌های زمینی 8 سال دفاع مقدس]]
| |
| − | [[رده: شهدای جنوب غرب کشور]]
| |
| − | [[رده: شهدای ایران]]
| |
| − | [[رده: شهدای استان آذربایجان غربی]]
| |
| − | [[رده: شهدای شهرستان میاندوآب (استان آذربایجان غربی)]]
| |
ایرانی
سپاه پاسداران
سرلشگر پاسدار
